Έπεσα σε λάκκο με άσπρο και κάηκα.
Όμως το ποίημα είναι ποτάμι
Και μια υγρασία θαυμαστική
Θαρρώ γλυκαίνει τη σιωπή απ’ την οργή της
Αν την πρόδωσα. Δεν φταίω, τ’ ορκίζομαι.
Κάποιοι ξεχάσαν ένα βάζο με φωνήεντα στο ράφι
Που θα το ‘φτανα. Ύστερα έμαθα με φλούδες συλλαβών
Να φτιάνω πλοία. Μικρά, όσο το δάχτυλο παιδιού
Και τα ’ριχνα μες στο νεράκι που έφευγε –
Τότε κατάλαβα : Μονάχα ο χωρισμός
ενώνει τους ανθρώπους. Τα υπόλοιπα
Τα ξέρετε από άλλες διηγήσεις. Πως «πίσω δεν γυρνάει»
Πως «δις εμβήναι τω αυτώ ουκ έστιν» και τα όμοια.
Μας τα ‘παν, τα ξανάπαν, σαν το αυτονόητο
Να είχε χρείαν ερμηνείας. Αλλά το ποίημα
Είναι ποτάμι από δάκρυα ξένα. Παιδί που αντρώθηκε
Συχνά το βλέπω να γυρνάει προς την πηγούλα του.
Κι όταν φουσκώνει
Απ’ την πολλήν αγάπη
Πνίγει.
Αντώνης Φωστιέρης
από τη συλλογή Η σκέψη ανήκει στο πένθος, 1996
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
" Μονάχα ο χωρισμός ενώνει τους ανθρώπους"
Εδώ συνοψίζονται όλα . Όταν σκέφτεσαι , άν μου λείψει , τότε μόνο αναπνέεις τα πράγματα.
Μέρα που είναι ,αυτού του αγίου , μέρα στημένη να πουλάει κι αυτή
Γέμισαν κόκκινες καρδούλες οι δρόμοι κι αφροδισιακές προτάσεις οι οθόνες.
Κι οι καρδιές του κόσμου έρημες από αγάπη κι ο Φωστιέρης στο προηγούμενο ποίημα να σκέφτεται την ερημιά του Θεού .
΄Ερημη είναιη γη που δεν την αγαπούμε και ο κόσμος που δεν αφήνει χώρο για την απλότητα της αγάπης .
Το ποίημα "πνίγει"
Κι εμείς να φτιάχνουμε στο ποτάμι του, βαρκούλες αγάπης και να τις ρίχνουμε ασταμάτητα στα πελάγη κάθε καρδιάς .
Γιατί ο θεός είναι η αγάπη !!!
Πόσο δίκιο έχεις, Υακίνθη. Δεν πνίγει το ποίημα. Το ποίημα είναι φως.
Δεν πνίγει η αγάπη. Πνίγει ο εγωισμός. Ο καημένος μας ο εαυτός που κυριολεκτικά δεν ξέρει τι θέλει. Που θρηνεί αναίτια ακόμη κι αυτή την υπέρτατη έκφραση της αγάπης.
Το ποτάμι της αγάπης σε οδηγεί στ' αστέρια
Το ποτάμι της ποίησης σε ταξιδεύει πάνω από άσπρα σύννεφα
Το ποτάμι του εγωισμού σε οδηγεί σε αργό θάνατο και σε πνίγει
Καλησπέρα, Ανδρέα. Είσαι σωστός όπως πάντα.
Δημοσίευση σχολίου