Τρεις ώρες φτάνουν για να γράψεις ένα ωραίο ποίημα
Όμως τριάντα χρόνια δεν αρκούν να γράψεις ένα ποίημα
Όσο αν ζητάς κι αν θυσιάζεις. Η άνοιξη
Κατάλαβα πως είναι υπόθεση ρουτίνας για τη φύση
Που εχθρεύεται το πνεύμα και αμαυρώνει το άφθαρτο.
Σκέψου καλά : Κάθε μορφή αθανασίας αντίκειται
Στην έννοια του όντος. Κάθε αντίθεση
Θα συντριβεί κάτω απ’ τη φτέρνα του καιρού
Καθώς πατάει με δρασκελιές και πέλματα γρανίτη.
Ανοίγοντας μια υπόνοια παρόντος
Καίγοντας
Τα φρύγανα των πράξεων σε ουρανομήκεις φλόγες ήλιου.
Όπου παρόν
Σημαίνει απλώς το παρελθόν του μέλλοντος
Ή, πιο σωστά, το μέλλον ενός άλλου παρελθόντος
Αφού, όσο ξέρω, δεν υπάρχει ακόμα η συνταγή
Να φτιαχτεί μια στιγμή διαρκείας. Τι άπληστοι
Σταθήκαμε στ’ αλήθεια, τι άσωτοι
Μες στη φιλαργυρία μας. Ποιος θα πιστέψει άραγε
Πως σπαταλήσαμε τη λίγη αιωνιότητα που μας αναλογεί
Χαμένοι σε μιαν έρημο από λέξεις. Σπέρνοντας
Και περιμένοντας το νέο φρούτο που θα βγει απ’ το κουκούτσι,
Αφήνοντας
Το γινωμένο φρούτο να σαπίσει.
Αλήθεια, τι άπραγοι
Τι ανεπίδεκτοι αθανασίας οι θνητοί.
Αντώνης Φωστιέρης
από τη συλλογή Το θα και το να του θανάτου, 1987
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
"ανεπίδεκτοι αθανασίας"
ανάξιοι ευθανασίας
άπραγοι ως θνητοί...
Τόλη,
νιώθω ανάξιος να πω κάτι για τούτο το διαμάντι! που το ξετρύπωσες;
το είχα ανάγκη, ούτε παραγγελία να το είχα κάνει...
Μπράβο!!!!!
Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι τοπίο -η ζωή μοιάζει εύκολη και ο θάνατος επίσης.Αλλά για τον άλλον είναι κάτοπτρο αθανασίας,είναι διάρκεια.Μια διάρκεια που μόνο το ίδιο της το εκθαμβωτικό φως δεν σ' αφήνει να τη συλλάβεις.Εάν υπήρχε τρόπος να βρίσκεται κανείς την ίδια στιγμή, μπρος και πίσω από τα πράγματα, θα καταλάβαινε πόσο το άνοιγμα του χρόνου, που καταβροχθίζει απλώς τα γεγονότα, χάνει τη σημασία του όπως ακριβώς μέσα σε ένα ποίημα.Και τότε -αφού είναι μια ανάπτυξη του ακαριαίου ή αντίστροφα, μια σύμπτυξη του ατέρμονος το ποίημα- να κερδίσει την ελευθερία του χωρίς να καταφύγει σε κανενός είδους πυρίτιδα.Μόνον ένα πράγμα μπορούσε να συνειδητοποιήσει:ότι δεν τα κρατάνε όλα οι ζωντανοί
Οδυσσέας Ελύτης
Το διαμάντι το ξετρύπωσα, Νίκο, στη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Φωστιέρη. Έχει κι άλλα εκεί. Και ξέρω ότι προτιμάς αυτού του είδους τα αδαμαντορυχεία από εκείνα της Νότιας Αφρικής.
Να όμως η Όλγα μας που ξετρύπωσε ένα ωραιότατο κείμενο του Ελύτη. Γιατί όμως μου φαίνεται κι αυτό θλιμμένο; Τι μοίρα όλη η ποίηση να περνάει μέσα από την κοιλάδα των δακρύων !
αυτό το διαμάντι το εξόρυξα κι εγώ το 1987, όταν φοιτήτρια στη Θεσ/νίκη αγόραζα εκείνα τα μικρά βιβλιαράκια ποίησης, των εκδόσεων "Εγνατία", μόνο και μόνο για την προσιτή τους τιμή...
Ακόμα στο "το θα και το να του θανάτου" υπάρχουν υπογραμμισμένοι οι στίχοι:
"Τρεις ώρες φτάνουν για να γράψεις ένα ωραίο ποίημα
Όμως τριάντα χρόνια δεν αρκούν να γράψεις ένα ποίημα"
Εντάξει, προηγείσαι και σου παραδίδω μετά χαράς το δάφνινο στεφάνι. Ή μήπως το δικαιούται ο Νίκος που ανακάλυψε εσένα;
Δεν υπάρχει συνταγή , ούτε τ΄αθάνατο νερό των παραμυθιών.
Μονάχα το οξύ του χρόνου .
Πικρές αλήθειες και προκλητικοί στίχοι .
Θλιμμένοι , αλλά τόσο λεβέντικοι.
Αντίδοτο στο φόβο του ανθρώπου ,στωϊκοί ,ανατρεπτικοί του μεταφυσικού .
Σε πονούν αλλά και σε προσγειώνουν.
Και βέβαια όταν είναι άνοιξη έχουν άλλο χρώμα στην ψυχή κι άλλο το φθινόπωρο .
Κι η μουσική σο λιβάδι απόψε παίρνει τούτο το χρώμα !!
Το μεταφυσικό έχει ανατραπεί χιλιάδες φορές, Υακίνθη μου, και εξακολουθεί να παραμένει ακλόνητο. Και θα είναι πάντα ακλόνητο γιατί δεν υπάρχει καμία απάντηση στο ερώτημα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Διερωτώμαι αν η ρεαλιστική απελπισία του ποιητή είναι αντίδοτο στον φόβο του ανθρώπου. Ούτε καν αντίδοτο στον φόβο του ίδιου του ποιητή δεν είναι.
Δημοσίευση σχολίου