Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
30 σχόλια:
Μας θέλετε για παρέα;
H κοινωνία που ονειρεύομαι ονομάζεται comuna libre. Ελεύ8ερη κοινότητα ελεύθερων ανθρώπων, με κατάργηση κάθε είδους ατομικής ιδιοκτησίας. Με κοινοκτημοσύνη, αγάπη, αλληλεγγύη και απόλυτη ισοτιμία μεταξύ τους. Όλοι οι μεγάλοι γονείς κάθε παιδιού, όλοι οι μικροί παιδιά της κάθε γυναίκας και του κάθε άντρα.
Αν αισθάνεσαι ότι ανήκεις στην κοινότητα αυτή της ουτοπίας, είσαι δεκτή με ανοιχτές αγκάλες, όπως όλα τα αδέρφια, όλοι οι σύντροφοι της ζωής.
Και ποιος δε θα ήθελε να ζει μέσα σε αυτή τη κοινότητα της ουτοπίας; Κάποτε μάλιστα νόμιζα ότι μπορεί να συμβεί στ' αλήθεια.."Όλοι οι μεγάλοι γονείς κάθε παιδιού, όλοι οι μικροί παιδιά της κάθε γυναίκας και του κάθε άντρα"...Μπορείς να το φανταστείς Τόλη, κάποτε δεν το θεωρούσα ουτοπία!
Τα μπαγκάζια μου και έφτασα.Αα, ένα λεπτό να φωνάξω και την Margo..
Μα θαρρώ ότι γενικά ζούμε (;;;)σε μια ουτοπία. Βρήκε και εξήγησε ποτέ κανείς και δεν το ξέρω τι θα πει υπάρχω, πέραν από τις εύκολες-απλοϊκές λύσεις-αποκούμπι των θρησκειών;
Τι θα πει γεννιέμαι, μεγαλώνω, μορφώνομαι, εργάζομαι, γράφω ποιήματα, ζωγραφίζω κλπ. κλπ....;
"τα πάντα κάποτε αναποδογυρίζουν
και τότε στάζει ο ουρανός
μυριάδες άστρα"
ο απόλυτος ορισμός της ουτοπίας...
ή μάλλον της ευτοπίας...
φτάνει να μην κρατάμε ομπρέλα...
στίχοι με δυναμισμό και όνειρο...εκρηκτικό μείγμα η ποίηση...
Aπό το ποίημά μου Λέξεις αμετανόητες : «Μέσα στο κάθε κύτταρό μου/ήταν γραμμένη η προαιώνια ουτοπία/έτσι ακριβώς όπως την είχε ονομάσει/ο καθημερινός τριγύρω θάνατος.
Αυτό σημαίνει, Margo μου, ότι εξακολουθώ να πιστεύω σ΄αυτή την ουτοπία, αυτή την ευτοπία, με όλη μου την ψυχή. Αυτός είμαι και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Μπορεί εγώ να έχασα την ευκαιρία, μπορεί η σημερινή κατάσταση του ανθρώπου να μην το επιτρέπει, είμαι όμως βέβαιος ότι, κάποια στιγμή στο μέλλον, το όνειρό μου θα γίνει πραγματικότητα. Είμαι βέβαιος ότι δεν είμαστε προορισμένοι να ζούμε σ΄αυτή την κοινωνία της ατιμίας και του φόνου
και ότι κάποτε ο άνθρωπος θα δικαιώσει το όνομά του.
Κάνε γρήγορα, Όλγα. Η Margo έρχεται, πάρε εσύ και τη Μαρία (ουτοπία χωρίς μία Μαρία τουλάχιστον δεν γίνεται). Βλέπω ότι η Τζούλια κι ο Ντίνος έχουν ήδη επιβιβαστεί στα αερόπλοιο, περιμένουμε τον Νίκο και τους υπόλοιπους.
Αναχωρούμε.
Θέλεις να πεις, Ντίνο μου, ότι η ύπαρξή μας είναι ένα θαύμα και δεν ξέρουμε ακριβώς τι μας συμβαίνει; Ποιοί είμαστε, από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε;
Είμαι πρόθυμος να συμφωνήσω. Εξ άλλου από το 3.127 ερωτήματα που είχα στα εφηβικά μου χρόνια, κανένα δεν έχει απαντηθεί.
Μήπως όμως θα μπορούσαμε να την κάνουμε λίγο πιο ευχάριστη αυτή την ουτοπία, λίγο λιγότερο εφιαλτική;
Τζούλια, πες τον Νίκο, πάρτε και τη Νεφέλη και τον Στέφανο. Μαθαίνω ότι στην ουτοπία έχει καταπληκτικά γήπεδα τένις και ένα συναρπαστικό πρωτάθλημα. Στο οποίο όλοι αναδεικνύονται πρωταθλητές και όλοι είναι ευτυχισμένοι.
Έιιιι! Κρατήστε και για μένα μία θέση!
Πω, πω, είμαι ασυγχώρητος! Πρώτο τραπεζάκι πίστα για τη Λίνα. Πού πάμε χωρίς μεταφράστρια; Πες και τη Γεωργία, χωρίς φωτογραφίες δεν θα μας πιστέψει κανείς.
Συμφωνώ Τόλη με την τελευταία σου παράγραφο, γιαυτό πάω μέσα να συνεχίσω να ζωγραφίζω. Εσείς συνεχίστε να πετάτε με τα φτερά της ποίησης και που και που θα τρέχω ξοπίσω σας.
Α, έτσι νόμισες ότι θα τη βγάλεις ! Γρήγορα να μας ζωγραφίσεις το νησί της ουτοπίας. Ο πίνακας σου θα είναι το διαβατήριό μας.
αχ! και να 'χα μια βαρκούλα
να ταξίδευα...στον ουρανό!
λύστε τους κάβους,
μαζέψτε τους αστερισμούς!
έχει μπουνάτσα σήμερα,
η αστερόσκονη είναι λάδι
σαλπάρουμεεεεεεε....
Το μόνο σχόλιο που μου έρχεται να κάνω είναι κάποιοι στίχοι από την ίδια συλλογή.
" ένα καινούργιο αλφάβητο
η άλλη μέρα διαγράφει
με σχήματα πολύχρωμα και ήχους
βαθειά μια ανάσα μες στο κρύσταλλο
φιλί ερωτικό στο χάος
πηγή στο φως."
Αυτή είναι η άλλη μέρα που όλοι ονειρευόμαστε.
Ήρθε ο Νίκος, ήρθε ο Ανδρέας, ποιος μας λείπει; Η Maria Jose!
Έχω ένα φίλο, εξαιρετικό ψυχίατρο, που πιστεύει ότι όλοι, το τονίζω όλοι, οι άνθρωποι πεθαίνουν επειδή, συνειδητά ή υποσυνείδητα, θέλουν να πεθάνουν. Δεν μπορεί να το αποδείξει αλλά εξακολουθεί να το πιστεύει.
Ώραία λοιπόν. Με την απόλυτη αρμονία και την ευτυχία της ουτοπίας, ποιος θα θέλει να πεθάνει; Άρα, εξασφαλισμένη και η αθανασία.
Nίκο, γι' αυτό είπα αερόπλοιο. Και βαρκούλα και αεροπλάνο. Και σαλπάρουμε και απογειωνόμαστε. Ουτοπία είναι αυτή, εδώ θα κολλήσουμε;
Νομίζω ότι παραθέτεις στίχους που θα μπορούσαν να θεωρηθούν μια συνέχεια του ποιήματος, Ανδρέα. Η ουτοπία γίνεται πιο απτή, πιο συγκεκριμένη.
Η φαντασία μας δεν μπορεί να συλλάβει το ανύπαρκτο. Άρα, η ουτοπία υπάρχει. Μου το είπε η έμπνευση.
Μια θέση παρακαλώ για την ουτοπία. Αν εξαντλήθηκαν δέχομαι να ταξιδέψω και όρθια. Αρκεί να ταξιδέψω!
Καλημέρα Ποιητή μου
Ελπίζω να έγινε «διάρρηξη» στο σπίτι σου και να καθυστέρησες. Ή να μετρούσες τα κέρδη σου από «το μαγαζί». Να είχε έρθει η ουτοπία να σε συναντήσει.
Πολλοί καλοί χωράνε πάντοτε, Λίλιαν. Καλημέρα και καλωσόρισες.
Διάρρηξη δεν έγινε, σε διαβεβαιώ Ποιητή μου.
Σε παρακείμενα μαγαζιά ξεχάστηκα παρηγορώντας και παρηγορούμενη.
Θαυμάσια η εικόνα σου, Τζούλια. Η ουτοπία βρίσκεται βαθιά μέσα στα μάτια μας. Σε χρώμα γαλάζιο, τι άλλο; Και το χάρτινο καραβάκι της πλέει ανυπεράσπιστο στον ωκεανό.
Mα, καλά, εντελώς άσχετοι είναι αυτοί οι διαρρήκτες; Δεν βλέπουν το σπίτι με την πλούσια λεία; Τι περιμένουν;
Αναδουλειές και στ' άλλα μαγαζιά της γειτονιάς βλέπω, Λίλιαν. Κι οι μαγαζάτορες έγιναν αδελφές του ελέους. Ωιμέ!
΄Εχετε θέση POET;
Αυτό το καραβάκι υνεχίζω να το φτιάχνω με τις χαρτοπετσέτες και ΄αφήνω ενθύμιο μήνυμα στα ταξίδια μου τα υλικά .
Ο ουρανός στάζει στα μάτια μας μυριάδες άστρα και τα μάτια ,θάλασσες δάκρυα στη γη γιατί έδώ ΟΥ ΤΟΠΟΣ .
Ναι ,''κάποτε ο άνθρωπος θα δικαιώσει το όνομά του ''
Κι εμείς θα είμαστε ανάμεσα στα άστρα πουθα στάζει ο ουρανός ....
Είναι δυνατόν να μην έχουμε θέση για μια ποιήτρια και μάλιστα Μαρία-Υακίνθη; Περάστε δίπλα στο παράθυρο, παρακαλώ. Προσέξτε τον γαλαξία δεξιά, είναι εκθαμβωτικός.
Και ιδίως προσέξτε τους άλλους ταξιδιώτες. Λάμπουν από χαρά και προσδοκία σαν μικρά παιδιά.
Μόλις έφθασα από Αθήνα. Τόλη έλειψα μερικές μέρες και με ξέχασες, ελπίζω να έχει λίγο χώρο ακόμα στο αερόπλοιο για την ουτοπία;;;;
Για σένα πάντα έχει χώρο, Τάσο μου. Μια θέση δίπλα μου όπως στη Λέσχη Ανάγνωσης.
Σε ευχαριστώ θερμά Τόλη και την χρειάζομαι πάρα πολύ αυτήν την θέση για την ουτοπία, ειδικά δίπλα σου θα είμαι διπλά ευτυχισμένος.
Y.Γ το word verification που μου έβαλε η google για αυτό το μήνυμα είναι talepure κάτι σαν ταλαίπωρε ας πούμε πως με καταλαβαίνουν αυτά τα pc.
Tα pc σε καταλαβαίνουν με τρόπο διαφορετικό και μυστικό, Τάσο μου. Το talepure αποτελείται από τις λέξεις tale (ιστορία, παραμύθι) και pure (καθαρός, αγνός).
Επιβεβαιώνει λοιπόν πολύ σωστά ο μηχανικός υπηρέτης ότι είσαι έτοιμος για την ουτοπία. Αναχωρούμε.
Δημοσίευση σχολίου