Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Προσευχηθείτε για τις σκοπιές που αγρυπνούν

Το ποίημα που θα διανυκτερεύσει απόψε, που διανυκτερεύει και πρέπει να διανυκτερεύει πάντα, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου. Το Σταθμός Λιτόχωρου του σπουδαίου ποιητή της Θεσσαλονίκης και της Δεύτερης Μεταπολεμικής Ποιητικής Γενιάς, Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου. Ο Ασλάνογλου πέθανε πικραμένος, πέθανε έρημος και μόνος στην Αθήνα, το έργο του όμως θα μείνει. Για μας και για εκείνους που θα ακολουθήσουν.

Προσευχηθείτε για τις σκοπιές που αγρυπνούν, φίλοι μου.

5 σχόλια:

Αγγελικούλα είπε...

...η αγωνία που φέρνει η μοναξιά δίπλα στον άλλο,
η μοναξιά μέσα στον άλλο,
η μοναξιά μέσα στο πάθος του άλλου


Πόσο αληθινό και οδυνηρό...

Την καλησπέρα μου

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Η γλυκιά μελαγχολία και η μοναξιά του ποιητή.

Poet είπε...

Αλήθεια, οδύνη, μελαγχολία και μοναξιά αλλά και μια άγρυπνη συνείδηση. Και, κυρίως, εμπνευσμένη και δυνατή ποίηση.

Καλησπέρα Λίνα και Ανδρέα.

Ο Θέμης της...Αγίας Τριάδας είπε...

Θέλω, με αφορμή την ανάρτηση του «Σταθμού Λιτοχώρου» που διανυκτερεύει ( αλλά και…διημερεύει ) να προσθέσω αυτό το σχόλιο, σαν ένα ακόμα ελάχιστο μνημόσυνο του Αλέξη Ασλάνογλου. Ήταν ο πρώτος ποιητής που γνώρισα ( σε πολύ τρυφερή ηλικία – μόλις 16 χρονώ, μαθητής ακόμα στο «κοινό» μας σχολειό, το Πειραματικό ). Και υπήρξα, απ’ όσο ξέρω, ο τελευταίος ( από το «χώρο» μας ) που τον είδα, λίγες μέρες πριν το τέλος, σε ’κείνο το…πλυσταριό ( το εννοώ δυστυχώς ) που νοίκιαζε σαν τελευταία-επίγεια κατοικία του...Έτσι κλείνουν οι «κύκλοι»…Συμμετρικά…
Έχω μιλήσει δημόσια και έχω γράψει γι’ Αυτόν πολλές φορές, πιστεύοντας όπως και ο «αμφιτρύωνας Poet», πως είναι μια από τις πιο ξεχωριστές λυρικές φωνές της πατρίδας μας και με αυτή την έννοια σημειώνω εδώ για όσους δεν τον ξέρουν και τους νεότερους να διαβάσουν τα ποιήματά του, αλλά και την μετάφραση που έκανε στις «Εκλάμψεις» του Rimbaud. Απ’ όσο θυμάμαι και μπόρεσα να βρω τώρα, δικά μου κείμενα για τον Αλέξη υπάρχουν στο «Εντευκτήριο» ( τεύχος 18 , Μαρ’ 1992 – τέσσερα χρόνια προτού πεθάνει…αν και η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, που ήταν τότε στην Αγγλία και το διάβασε - το αναφέρω αυτό, σαν σημαδιακό, μου είπε όταν επέστρεψε : «νόμιζα, έτσι πως τα γράφεις, ότι ο Αλέξης είχε πεθάνει» - «Θεός φυλάξει !» απάντησα ( αλλά πού Θεός !…) - στο «ΑΝΤΙ» ( τεύχος Β-615, Σεπ’ 1996, που το ζήτησε ο Χρίστος Παπουτσάκης «επί του πιεστηρίου», λίγες μέρες μετά τη γνωστοποίηση του θανάτου του ) – στο «Ενενήντα επτά» ( το περιοδικό της «Θεσσαλονίκης, Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 1997», τεύχος 5, Οκτ’ 1996 ) και «Οδός Πανός» ( τεύχος-αφιέρωμα 90-92, Μάρτιος 1997, που έχει απομαγνητοφωνημένη την ομιλία μου στην τελευταία παρουσίαση – και παρουσία του Ασλάνογλου στη Θεσσαλονίκη, που διοργάνωσε ο Σταύρος Ζαφειρίου στο Δήμο Ν.Ιωνίας, μαζί με τον Μανόλη Ξεξάκη ). Το περιοδικό «Ενενήντα επτά» υποθέτω πως είναι δυσεύρετο ( ίσως ανήκει πια στα συλλεκτικά ). Το κείμενο βέβαια το έχω σε «ηλεκτρονική μορφή» αλλά, πιθανολογώντας την «στενότητα χώρου», το στέλνω μόνο στον «Poet» και στην διακριτική του ευχέρεια. Για το «Λιβάδι» επίσης στέλνω-αντίδωρο, από το αρχείο μου, μια φωτογραφία μου ( «επεξεργασμένη» ) του Αλέξη, που είναι «τραβηγμένη» το 1957 σε μια εκδρομή μας στο Αμύνταιο, σε μια λίμνη που…αποξηράνθηκε. Τέλος !... Και ευχαριστώ για την…φιλοξενία.

Poet είπε...

Σε ευχαριστώ θερμά, Θέμη, και σε ευχαριστούμε όλοι για τις σημαντικές πληροφορίες αλλά και για το κείμενό σου και τη φωτογραφία του Αλέξη που μου έστειλες ξεχωριστά. Τα κρατάω για να τα χρησιμοποιήσω αργότερα σε ένα αφιέρωμα στην ποίησή του. Ίσως σου ζητήσω τότε και άλλα στοιχεία.

Σε παρακαλώ όμως να μην χαθείς τώρα. Η παρουσία σου εδώ είναι πολύτιμη, όπως και τα σχόλιά σου.