Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
...η αγωνία που φέρνει η μοναξιά δίπλα στον άλλο,
η μοναξιά μέσα στον άλλο,
η μοναξιά μέσα στο πάθος του άλλου
Πόσο αληθινό και οδυνηρό...
Την καλησπέρα μου
Η γλυκιά μελαγχολία και η μοναξιά του ποιητή.
Αλήθεια, οδύνη, μελαγχολία και μοναξιά αλλά και μια άγρυπνη συνείδηση. Και, κυρίως, εμπνευσμένη και δυνατή ποίηση.
Καλησπέρα Λίνα και Ανδρέα.
Θέλω, με αφορμή την ανάρτηση του «Σταθμού Λιτοχώρου» που διανυκτερεύει ( αλλά και…διημερεύει ) να προσθέσω αυτό το σχόλιο, σαν ένα ακόμα ελάχιστο μνημόσυνο του Αλέξη Ασλάνογλου. Ήταν ο πρώτος ποιητής που γνώρισα ( σε πολύ τρυφερή ηλικία – μόλις 16 χρονώ, μαθητής ακόμα στο «κοινό» μας σχολειό, το Πειραματικό ). Και υπήρξα, απ’ όσο ξέρω, ο τελευταίος ( από το «χώρο» μας ) που τον είδα, λίγες μέρες πριν το τέλος, σε ’κείνο το…πλυσταριό ( το εννοώ δυστυχώς ) που νοίκιαζε σαν τελευταία-επίγεια κατοικία του...Έτσι κλείνουν οι «κύκλοι»…Συμμετρικά…
Έχω μιλήσει δημόσια και έχω γράψει γι’ Αυτόν πολλές φορές, πιστεύοντας όπως και ο «αμφιτρύωνας Poet», πως είναι μια από τις πιο ξεχωριστές λυρικές φωνές της πατρίδας μας και με αυτή την έννοια σημειώνω εδώ για όσους δεν τον ξέρουν και τους νεότερους να διαβάσουν τα ποιήματά του, αλλά και την μετάφραση που έκανε στις «Εκλάμψεις» του Rimbaud. Απ’ όσο θυμάμαι και μπόρεσα να βρω τώρα, δικά μου κείμενα για τον Αλέξη υπάρχουν στο «Εντευκτήριο» ( τεύχος 18 , Μαρ’ 1992 – τέσσερα χρόνια προτού πεθάνει…αν και η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, που ήταν τότε στην Αγγλία και το διάβασε - το αναφέρω αυτό, σαν σημαδιακό, μου είπε όταν επέστρεψε : «νόμιζα, έτσι πως τα γράφεις, ότι ο Αλέξης είχε πεθάνει» - «Θεός φυλάξει !» απάντησα ( αλλά πού Θεός !…) - στο «ΑΝΤΙ» ( τεύχος Β-615, Σεπ’ 1996, που το ζήτησε ο Χρίστος Παπουτσάκης «επί του πιεστηρίου», λίγες μέρες μετά τη γνωστοποίηση του θανάτου του ) – στο «Ενενήντα επτά» ( το περιοδικό της «Θεσσαλονίκης, Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 1997», τεύχος 5, Οκτ’ 1996 ) και «Οδός Πανός» ( τεύχος-αφιέρωμα 90-92, Μάρτιος 1997, που έχει απομαγνητοφωνημένη την ομιλία μου στην τελευταία παρουσίαση – και παρουσία του Ασλάνογλου στη Θεσσαλονίκη, που διοργάνωσε ο Σταύρος Ζαφειρίου στο Δήμο Ν.Ιωνίας, μαζί με τον Μανόλη Ξεξάκη ). Το περιοδικό «Ενενήντα επτά» υποθέτω πως είναι δυσεύρετο ( ίσως ανήκει πια στα συλλεκτικά ). Το κείμενο βέβαια το έχω σε «ηλεκτρονική μορφή» αλλά, πιθανολογώντας την «στενότητα χώρου», το στέλνω μόνο στον «Poet» και στην διακριτική του ευχέρεια. Για το «Λιβάδι» επίσης στέλνω-αντίδωρο, από το αρχείο μου, μια φωτογραφία μου ( «επεξεργασμένη» ) του Αλέξη, που είναι «τραβηγμένη» το 1957 σε μια εκδρομή μας στο Αμύνταιο, σε μια λίμνη που…αποξηράνθηκε. Τέλος !... Και ευχαριστώ για την…φιλοξενία.
Σε ευχαριστώ θερμά, Θέμη, και σε ευχαριστούμε όλοι για τις σημαντικές πληροφορίες αλλά και για το κείμενό σου και τη φωτογραφία του Αλέξη που μου έστειλες ξεχωριστά. Τα κρατάω για να τα χρησιμοποιήσω αργότερα σε ένα αφιέρωμα στην ποίησή του. Ίσως σου ζητήσω τότε και άλλα στοιχεία.
Σε παρακαλώ όμως να μην χαθείς τώρα. Η παρουσία σου εδώ είναι πολύτιμη, όπως και τα σχόλιά σου.
Δημοσίευση σχολίου