Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Ο κρότος


Απ’ το σκοτάδι
Στον ασκό του αίματος
Δεσμώτης ανυπόφορης στοργής

Έτρεξα προς τα ’κει
Που νόμισα την έπαρση
Βίωσα την υποστολή
Ξεπλύθηκα σε γέλια φίλων
Πέφτω και ξέρω
Ο κρότος
Θα ’ναι μικρός
Ούτε ηχώ
Μήτε και θρήνος.


Θέμης Λιβεριάδης
αδημοσίευτο

2 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

...Ούτε ηχώ
Μήτε και θρήνος...
Η μοναξιά
μ' έπλασε
αβαρή.

Καλημέρα!

Poet είπε...

Γιατί τόση μοναξιά πια, Λίτσα μου; Έχεις την ωραία τρέλα σου, την ειλικρίνεια, το πάθος σου. Και βλέπω στο ιστολόγιό σου ότι τα εκτιμούν πολλοί αυτά. Κι εμείς εδώ οι φίλοι, παρέα δεν είμαστε;

Όπως είσαι αγωνιστική, σε θέλω και αισιόδοξη. Έτσι;