Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Διάπορος


Μνήμη του φίλου Çan Yücel

Όλο και πιο αργά το πλοίο
Σχίζει τούτη τη θάλασσα
Πηχτή σα γάζα στην πληγή
Η Πόλη γύρω μας
Ανάβει κιλοβάτ για μια ακόμα Νύχτα
Σπαραχτικά μας οδηγούνε ξένοι πλοηγοί
Να βγούμε έξω απ’ τα στενά

Πατέρα φύγε απ’ τη γέφυρα
Γκρίζα ομίχλη ’τύλιξε το Γαλατά
Έλα κοντά μου και
Να σκέπτεσαι ευχάριστα
Το ’Ξάστερο το Σκούτερη
Και ’μένα στους ανθισμένους κήπους
Με το ποδήλατο που μ’ έδωσε η Ζωή
Δες με ισορροπώ ακόμα και τα καταφέρνω
Μας φωτογράφιζαν – θυμάσαι
Κρύβοντας από τότε το κεφάλι τους
Μέσα στις μαύρες τις κουκούλες
Εσένα στα ντουζένια σου
Κι εμένα το ζουζούνι σου
Κατρακυλάμε στεφανωμένοι χαμομήλια
Ματωμένες παπαρούνες
29 του Μάη στα 3541

Γλάροι πετούνε πιο χαμηλά
Από τους φόβους μου
Ας κατεβούμε τώρα
Δε θέλω όταν κλαίμε
Να μας βλέπει ο Τούρκος.

Με το World Renaissance στα κύματα της Μαύρης Θάλασσας,
Νοέμβρης 1994

Θέμης Λιβεριάδης
από τη συγκεντρωτική έκδοση
Ο θάνατος του ζώου ΙΙ, 1989 - 1996, 1997



12 σχόλια:

Αγγελικούλα είπε...

Αυτό το ποίημα μου θυμίζει τις ιστορίες που μου διηγήθηκαν η γιαγιά και ο παππούς μου, για τη ζωή τους και τη δική τους αναχώρηση από την Πόλη. Με συγκινεί πολύ.

Αγγελικούλα είπε...

Υπέροχη εικόνα, Τζούλια.

Poet είπε...

Καλημέρα, κορίτσια. Ωραία η εικόνα και εύλογη η συγκίνηση. Χρειάζεται όμως και το όνομά σου από κάτω, Τζούλια.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

καλημέρα Λίνα και Τόλη
δεν έχω πάει ποτέ μου στην Πόλη, αλλά είναι σα να έχω πάει...ασχολήθηκα για χρόνια με την κατασκευή εκπαιδευτικού λογισμικού για την άλωση και με συγκινεί ιδιαίτερα ό, τι έχει σχέση με μνήμες από εκεί...
το ποίημα αυτό του Θέμη Λιβεριάδη με άγγιξε πολύ με την εσωτερικότητά του και τη νοσταλγία που βγάζει...μ΄έκανε για άλλη μια φορά να αισθανθώ πρόσφυγας σ΄ αυτόν τον κόσμο...

Τζούλια Φορτούνη είπε...

κι ένα βίντεο με εικόνες από την Πόλη και το αγαπημένο τραγούδι 'Βόσπορος' με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη

για τη Λίνα...

Αγγελικούλα είπε...

Αχ, ωραιότατο, Τζούλια, πολύ το ευχαριστήθηκα!

Poet είπε...

Ωραίο και συγκινητικό το βίντεο και το τραγούδι. Παρόμοιες ιστορίες άκουσα κι εγώ από τη ζωή στη Σμύρνη, Λίνα. Παιδί προσφύγων είμαι κι εγώ, Τζούλια. Και φυσικά εξόριστος σ' αυτόν τον κόσμο.

Αγγελικούλα είπε...

Εξόριστοι, επισκέπτες, περαστικοί. Και μόνοι μας, σήμερα...

Poet είπε...

Eξόριστοι, επισκέπτες, περαστικοί αλλά όχι μόνοι μας, παραπονιάρα, με καλή παρέα. Όπου νάναι θα φανεί και η Τζούλια. Κι εγώ θα βάλω κι άλλα ποιήματα. Να μην πω ότι κι ο Θέμης είναι νοερά μαζί μας. Τι άλλο θέλεις πια;

Αγγελικούλα είπε...

Δεν παραπονιέμαι, καλέ!

Αναφερόμουν στο "We are born alone and we die alone; everything else is just a gift."

Ή ίσως να ήταν μια στιγμιαία αίσθηση.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

πολύ μελαγχολία έπεσε στην παρέα...
τελικά είναι πολλά τα δώρα Λίνα...
ας τα χαρούμε...
αυτόχθονες, γηγενείς, πρόσφυγες ή μετανάστες...

Αγγελικούλα είπε...

Σαν να έχεις δίκιο, Τζούλια...

Μπρος, καινούργια σελίδα!

:-)