Υπνοθεραπεία

Μια ηλεκτρική ιστορία

Το ποίημα αρχίζει φθινόπωρο πενήντα επτά
Το δικό μου ορίζοντα στα τέσσερα τον δέσανε
Από καρπούς και αστραγάλους να μη διασταλεί
Λάστιχο σφήνωσαν γλυφό στα δόντια
Δρόσισαν δεξιά αριστερά τους κρόταφους
Να ακουμπήσουνε συμμετρικά τα χέρια του θεού
Μπλούζα πιο άσπρη απ’ τους τοίχους
Εγύρισε τον διακόπτη στο φορείο τ’ Ουρανού
Και πλάγιασα την αστρική στιγμή

Χρόνια μετά έπαιζα μόνος στον εγκέφαλο
Delete...Escape immediately
Ψαλίδισαν της Μάνας την ταυτότητα
Στο φως συμπεριφέρεται σα φίδι που κρυώνει
Και στο σκοτάδι πια ουρλιάζει και βογκάει
Κανονικά σαν τετράποδο θηλαστικό
Να πω τούτο ακόμα
Τα τελευταία χρόνια γδύνονταν μόνο στο γιατρό

Ο νεκρός μούσκεψε στον ιδρώτα
Λάστιχο σκέφθηκε για να σωθεί η γλώσσα
Και η δροσιά στους κρόταφους για να υπάρχει μνήμη
Μούδιασε τόσα χρόνια
Τρέχοντας μόνο μέσα στ’ όνειρο
Εκείνη με το νυφικό έσκυψε βιαστικά
Να του σκουπίσει το δάκρυ της ψυχής
Προσεκτικά μη της χυθεί το ρίγος απ’ τα μάτια

Πάρτε τουλάχιστο
Από το στόμα τον καθρέφτη
Και εξηγείστε επιτέλους
Τι σημαίνει εκείνο το
Ενδοξωτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ…

Θέμης Λιβεριάδης
από τη συγκεντρωτική έκδοση
Ο θάνατος του ζώου ΙΙ, 1989 - 1996, 1997