Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009
Διάπορος
Μνήμη του φίλου Çan Yücel
Όλο και πιο αργά το πλοίο
Σχίζει τούτη τη θάλασσα
Πηχτή σα γάζα στην πληγή
Η Πόλη γύρω μας
Ανάβει κιλοβάτ για μια ακόμα Νύχτα
Σπαραχτικά μας οδηγούνε ξένοι πλοηγοί
Να βγούμε έξω απ’ τα στενά
Πατέρα φύγε απ’ τη γέφυρα
Γκρίζα ομίχλη ’τύλιξε το Γαλατά
Έλα κοντά μου και
Να σκέπτεσαι ευχάριστα
Το ’Ξάστερο το Σκούτερη
Και ’μένα στους ανθισμένους κήπους
Με το ποδήλατο που μ’ έδωσε η Ζωή
Δες με ισορροπώ ακόμα και τα καταφέρνω
Μας φωτογράφιζαν – θυμάσαι
Κρύβοντας από τότε το κεφάλι τους
Μέσα στις μαύρες τις κουκούλες
Εσένα στα ντουζένια σου
Κι εμένα το ζουζούνι σου
Κατρακυλάμε στεφανωμένοι χαμομήλια
Ματωμένες παπαρούνες
29 του Μάη στα 3541
Γλάροι πετούνε πιο χαμηλά
Από τους φόβους μου
Ας κατεβούμε τώρα
Δε θέλω όταν κλαίμε
Να μας βλέπει ο Τούρκος.
Με το World Renaissance στα κύματα της Μαύρης Θάλασσας,
Νοέμβρης 1994
Θέμης Λιβεριάδης
από τη συγκεντρωτική έκδοση
Ο θάνατος του ζώου ΙΙ, 1989 - 1996, 1997
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Αυτό το ποίημα μου θυμίζει τις ιστορίες που μου διηγήθηκαν η γιαγιά και ο παππούς μου, για τη ζωή τους και τη δική τους αναχώρηση από την Πόλη. Με συγκινεί πολύ.
Υπέροχη εικόνα, Τζούλια.
Καλημέρα, κορίτσια. Ωραία η εικόνα και εύλογη η συγκίνηση. Χρειάζεται όμως και το όνομά σου από κάτω, Τζούλια.
καλημέρα Λίνα και Τόλη
δεν έχω πάει ποτέ μου στην Πόλη, αλλά είναι σα να έχω πάει...ασχολήθηκα για χρόνια με την κατασκευή εκπαιδευτικού λογισμικού για την άλωση και με συγκινεί ιδιαίτερα ό, τι έχει σχέση με μνήμες από εκεί...
το ποίημα αυτό του Θέμη Λιβεριάδη με άγγιξε πολύ με την εσωτερικότητά του και τη νοσταλγία που βγάζει...μ΄έκανε για άλλη μια φορά να αισθανθώ πρόσφυγας σ΄ αυτόν τον κόσμο...
κι ένα βίντεο με εικόνες από την Πόλη και το αγαπημένο τραγούδι 'Βόσπορος' με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη
για τη Λίνα...
Αχ, ωραιότατο, Τζούλια, πολύ το ευχαριστήθηκα!
Ωραίο και συγκινητικό το βίντεο και το τραγούδι. Παρόμοιες ιστορίες άκουσα κι εγώ από τη ζωή στη Σμύρνη, Λίνα. Παιδί προσφύγων είμαι κι εγώ, Τζούλια. Και φυσικά εξόριστος σ' αυτόν τον κόσμο.
Εξόριστοι, επισκέπτες, περαστικοί. Και μόνοι μας, σήμερα...
Eξόριστοι, επισκέπτες, περαστικοί αλλά όχι μόνοι μας, παραπονιάρα, με καλή παρέα. Όπου νάναι θα φανεί και η Τζούλια. Κι εγώ θα βάλω κι άλλα ποιήματα. Να μην πω ότι κι ο Θέμης είναι νοερά μαζί μας. Τι άλλο θέλεις πια;
Δεν παραπονιέμαι, καλέ!
Αναφερόμουν στο "We are born alone and we die alone; everything else is just a gift."
Ή ίσως να ήταν μια στιγμιαία αίσθηση.
πολύ μελαγχολία έπεσε στην παρέα...
τελικά είναι πολλά τα δώρα Λίνα...
ας τα χαρούμε...
αυτόχθονες, γηγενείς, πρόσφυγες ή μετανάστες...
Σαν να έχεις δίκιο, Τζούλια...
Μπρος, καινούργια σελίδα!
:-)
Δημοσίευση σχολίου