Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Aντώνης Φωστιέρης

Η αγάπη διημερεύει, διανυκτερεύει, είναι πάντοτε παρούσα. Όταν υπάρχει.

Πανελλήνια Ποιητική Συνάντηση για τη γενιά του “70 στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στο Θέατρο Κήπου της Θεσσαλονίκης, οργανωμένη από τη Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών σε συνεργασία με την Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση.

Ο Αντώνης Φωστιέρης διαβάζει αυτό το ποίημα. Το κοινό των 500 ατόμων μένει με κομμένη την ανάσα. Και ύστερα ξεσπάει σε χειροκροτήματα.

4 σχόλια:

Αγγελικούλα είπε...

Συγκλονιστικό ποίημα αυτό, Τόλη. Μ' αρέσουν ιδιαίτερα τα σύντομα ποιήματα και ετούτο μπαίνει στον κατάλογο των αγαπημένων μου μαζί με το Γράμμα στην Ισιδώρα και τη Ροτόντα.

Poet είπε...

Όλα ερωτικά, τα δύο γραμμένα για μια γυναίκα και το τρίτο για έναν άντρα. Λογική αναλογία. Τον άντρα και τη μία γυναίκα τους γνωρίζω, η άλλη γυναίκα μου είναι άγνωστη. Παρόμοια αναλογία.

Συμφωνούμε και για τα τρία.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

δάσος πυκνό που το περνάω σφυρίζοντας..
μήπως και την ίδια μας τη ζωή έτσι δεν την περνάμε;
μου έρχονται μνήμες με ιστορίες παιδικής φαντασίας...
το πέτρινο παλιό σπίτι...που το περνούσα τρέχοντας...αχ και να ξερα πως ποτέ μου δεν θα μάθαινα να σφυρίζω...μόνο να τρέχω...πάντα...

Poet είπε...

Yπάρχει και το μαγεμένο δάσος, μην ξεχνάς; Και δεν θα τρέχεις πάντα, κάποια στιγμή θα σταματήσεις. Κάποια στιγμή θα ακούσουν τα ξωτικά το σφύριγμα που ποτέ δεν έμαθες. Και θα ζωντανέψουν οι ιστορίες της παιδικής σου φαντασίας.