H σχετικότητα της θεωρίας

Όταν σβήνουν τα φώτα
Βγαίνουν οι κατσαρίδες
Οι περισσότερες απέκτησαν φτερά
Μπορούν να φτερουγίσουν όπως ο φόβος
Ωστόσο σπάνια πετούνε μα προτιμούν να σέρνονται
Σε περίπτωση ολοκληρωτικής καταστροφής
Αυτές θ’ αποδειχθούνε πιο ανθεκτικές
Έχουν τις περισσότερες πιθανότητες
Για επιβίωση ή μετάλλαξη
Σε βόθρους πάντα και υπονόμους
Κι όμως είναι πολύ ευάλωτες
Μπορείς να τις συνθλίψεις με το πέλμα σου
Εάν υπερνικήσεις αναστολές και σιχαμάρα
Για ’κείνο το λυτρωτικό το κρατς

Ο σκύλος παρατηρεί επίμονα
Με το σαγόνι κολλημένο στο δάπεδο
Τα καστανά τα μάτια του
Ίδια απόχρωση με τη δική τους πανοπλία
Τα στρέφει ερωτηματικά σε ’μένα
Αν θέλω να σταματήσει
Τη βιαστική και διαγώνια πορεία τους
Αυτήν που τόλμησαν απόψε ως εδώ
Στο χώρο το δικό μας – τάχα
Αυτόν που συνηθίσαμε κι αποκαλούμε living room

Τρέμω στη σκέψη κάποτε
Αυτές μονάχα θα περιδιαβάζουν τα γραπτά μας
Σκέπτομαι και το θάνατο
Που κατά κάποιο τρόπο είναι θέμα όγκου
Μια μαζική υπόθεση.

Θέμης Λιβεριάδης
από τη συλλογή Η κηδεία του εγώ, 2005