Σύνθεση εικόνας της Μωβμακρύς, λεπτός κι αγέρωχος
ούτε μια μέρα πάνω απ’ τα δεκαοχτώ
αν το παιδί πράγματι είχε πει
ο βασιλιάς είναι γυμνός
μετά την πρώτη έκπληξη
τον πρώτο ίσως θαυμασμό και φθόνο
θα επέπιπτε ως είθισται η εξουσία
με τους λακέδες και τις πόρνες της
να το κατασπαράξει
ως είθισται αιώνες τώρα
καμία έκπληξη λοιπόν
όταν καλείται η αθωότητα να απολογηθεί
καμία έκπληξη όταν δοξάζεται η ατιμία
ούτε ίχνος παραπόνου
γι’ αυτά και τα χειρότερα
να βλέπουμε μονάχα και να ξέρουμε
και να μην επιτρέπουμε την αυταπάτη
και να κρατάμε ακέραια
στο στήθος μας την έκρηξη
ο καλοκαιρινός μου ίσκιος
μακρύς, λεπτός κι αγέρωχος
ούτε μια μέρα πάνω απ’ τα δεκαοχτώ
Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη
ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Υπέροχο το τελευταίο τρίστιχο.
Ο καλοκαιρινός μου ίσκιος σε ευχαριστεί, Maria Jose.
Yποπτεύομαι όμως ότι η αλεπού δεν είναι κόκκινη και μάταια ρωτάω. Μπορεί να μην είναι ούτε καν αλεπού. Έμοιαζε όμως σαν να είχε βγει από μια παλιά και ξεχασμένη ιστορία.
"και να κρατάμε ακέραια
στο στήθος μας την έκρηξη"
τι να πει κανείς πια για την επικαιρότητα παλιών στίχων...
τι να πει κανείς για την "αθωότητα που καλείται να απολογηθεί"
πράγματι..
"Καμία έκπληξη όταν δοξάζεται η ατιμία"
τις δύσκολες ώρες που ζούμε απόψε
"ας μην επιτρέψουμε την αυταπάτη"
τι να πει κανείς Τόλη...τα είπες όλα λίγα χρόνια πριν...για πάντα...
Αλήθεια, δεν έχω καταλάβει αν η ερώτηση με την αλεπού απευθύνεται σε μένα. "Τι εννοεί ο ποιητής;", σκέφτομαι. Αν εννοείς τη φωτογραφία, είναι μια μαύρη γάτα στην Αλφάμα, το παλιό κομμάτι της Λισαβόνας.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, Τζούλια, έχει επαναληφθεί πολλές φορές. Είχα το αμφίβολο προνόμιο να μην επιτρέπω στον εαυτό μου την αυταπάτη.
Γι΄αυτό το μόνο που με εξέπληξε, στην κοινωνία αυτή της ατιμίας, ήταν η βιαιότητα της έκρηξης, τίποτα άλλο.
Ρωτάω τώρα τι είναι πιο αισχρό, ένα κατάστημα που καίγεται ή ο στόμφος του προγάστορα μητροπολίτη; Τα σπασμένα τζάμια ή η αέναη ψευδολογία των πολιτικών, οι κουκουλοφόροι ή οι βαλίτσες με τα εκατομμύρια ευρώ των μοναχών;
Τι είναι πιο αποτρόπαιο, να καίγεται μια πόλη ή να δολοφονεί κάποιος ένα παιδί; Και, τελικά, τι είναι πιο χυδαίο, η ίδια η εξουσία ή οι λακέδες και οι πόρνες της;
Εσένα ρώτησε, Μaria Jose, o ποιητής αλλά δεν λέει να εννοήσει. Φαντάζεται πάντα ανθισμένες τζακαράντες, καταρράκτες αφρικανικούς, καμιά φορά βλέπει τις γάτες σαν κόκκινες αλεπούδες.
Ζει μέσα στα δικά του χρώματα. Ας επιδείξουμε μια κάποια μεταμεσονύκτια επιείκεια.
αγαπητέ poet,
όλα αυτά είναι αισχρά - αποτρόπαια…
δεν υπάρχει περισσότερο ή λιγότερο αισχρό - αποτρόπαιο
Είμαι στην "άσφαλτο" και μαζεύω αποκαΐδια. Το μαγαζί κατεστραμμένο και χρεωμένο.
Οι 5 οικογένειες που ζουν απ' αυτό θα πρέπει να συνεχίσουν να ζουν.
Θα αγωνιστώ μέρες πάνω στην "άσφαλτο" για να το στήσω ξανά. Θα αγωνιστώ στην "άσφαλτο" όχι κάνοντας "βολτούλες" - καταστρέφοντας - αλλά προσπαθώντας να δημιουργήσω, να επιβιώσω...να επιβιώσουμε.
Η δολοφονία του νεαρού για την οποία όλοι "δήθεν" κλαίμε, καμία σχέση δεν έχει με αυτά που ακολούθησαν.
Ο καθένας για δικούς του ιδιοτελείς σκοπούς "κλαίει" και «οργίζεται» για το νεαρό.
Ο πολιτικός για να μαζέψει ψήφους – ο δημοσιογράφος για την ακροαματικότητα – ο οργισμένος νεαρός για να χουλιγκανίσει ελεύθερα – ο παθητικός δέκτης του καναπέ για να καταγγείλει ανέξοδα – ο διανοούμενος για να βρει μια ακόμη «ηρωική» πηγή έμπνευσης – ο οικονομικός μετανάστης για να πλιατσικολογήσει χωρίς φόβο(ο μόνος που δικαιολογείται).
Μόνο η μάνα και ο πατέρας υποφέρουν "κλαίνε" πραγματικά.
Και εμείς οι υπόλοιποι πάνω στην άσφαλτο χρονιάρες μέρες «κλαίμε» για αυτά που έγιναν και γι’ αυτά που θα γίνουν.
οι υπόλοιποι δεν δικαιούνται να κλαίνε
απλώς να σιωπούν και να…σκέφτονται.
H ασφάλεια του καναπέ ενίοτε επιτρέπει να γίνονται σωστές σκέψεις…
Ακαταμάχητη η ελκτική δύναμη της ποίησης, φίλε broken-shop. Κάνει ακόμη κι αυτούς που έχουν καταστραφεί και μαζεύουν τα ερείπια, να αφήσουν το επείγον και ζωτικό έργο της αναστήλωσης και να στραφούν στα παρήγορα λόγια της. Ρομαντικές ψυχές δίχως άλλο και απόλυτα ανιδιοτελείς. Ακόμη κι όταν καλύπτονται πίσω από ad hoc βολικά ψευδώνυμα.
Ίσως η ηλικία σου δεν σε βοηθάει να θυμηθείς ότι κάποτε υπήρχαν «αγανακτισμένοι πολίτες» με σάκους γεμάτους πέτρες για να σπάζουν τα κεφάλια των αριστερών στις συγκεντρώσεις τους. Φαίνεται ότι τώρα έχουν μετεξελιχθεί σε «αγανακτισμένους καταστηματάρχες» για να στιγματίζουν τους ποιητές στα ιστολόγια.
Όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο στις καθημερινές συναλλαγές σου, υπάρχουν και άνθρωποι που αισθάνονται αλληλεγγύη και θέλουν να εκφράσουν την αγανάκτηση και τη συμπαράστασή τους. Από τον καναπέ, από την άσφαλτο, από το ιστολόγιο, από οπουδήποτε. Για το αθώο παιδί που δολοφονήθηκε, για τα νιάτα που δεν βρίσκουν διέξοδο στην αγωνία τους, για τους μαγαζάτορες που έχασαν το βιός τους, για κάθε πολίτη που αδικείται και καταπιέζεται. Ναι, υπάρχουν και άνθρωποι που κλαίνε για τους άλλους και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει αυτό το δικαίωμα. Όπως δεν μπορεί να τους στερήσει το δικαίωμα να επισημάνουν τα βαθύτερα αίτια αυτής της κρίσης.
Κανείς μεγάλο λάθος, φίλε μου. Αυτές δεν είναι μέρες για να σιωπήσει κανείς, είναι μέρες για να μιλήσει. Να βγει μπροστά και να μιλήσει, να κραυγάσει, να αγωνιστεί όπως μπορεί κι όπου μπορεί. Να αναλάβει τις ευθύνες του.
Φίλε poet,
η 1η παράγραφός σου είναι καταπληκτική.
Με στέλνεις «αδιάβαστο» με ωραίο τρόπο.
Όντως δεν είμαι broken shop, έχω όμως μερικούς καλούς φίλους που είναι broken και απελπισμένοι.
Τη 2η δεν τη σχολιάζω. Δικαιολογημένη η έκρηξή σου
Όσο για την 3η και την 4η συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Υποκλίνομαι στον ποιητικό σου λόγο:
«ως είθισται αιώνες τώρα
καμία έκπληξη λοιπόν
όταν καλείται η αθωότητα να απολογηθεί
καμία έκπληξη όταν δοξάζεται η ατιμία
ούτε ίχνος παραπόνου
γι’ αυτά και τα χειρότερα
να βλέπουμε μονάχα και να ξέρουμε
και να μην επιτρέπουμε την αυταπάτη
και να κρατάμε ακέραια
στο στήθος μας την έκρηξη»
τα είπες όλα… καιρό πριν.
Η μυσταγωγία που δημιούργησε ο ποιητικός σου λόγος ένιωσα να «χάνεται», όταν μίλησες για τα καθημερινά και τετριμμένα (γι αυτό και η αντίδρασή μου).
Μετά από ένα Τέτοιο Ποίημα, ήχησαν αταίριαστα τα λόγια σου:
«Ρωτάω τώρα τι είναι πιο αισχρό, ένα κατάστημα που καίγεται ή ο στόμφος του προγάστορα μητροπολίτη; Τα σπασμένα τζάμια ή η αέναη ψευδολογία των πολιτικών, οι κουκουλοφόροι ή οι βαλίτσες με τα εκατομμύρια ευρώ των μοναχών;
Τι είναι πιο αποτρόπαιο, να καίγεται μια πόλη ή να δολοφονεί κάποιος ένα παιδί; Και, τελικά, τι είναι πιο χυδαίο, η ίδια η εξουσία ή οι λακέδες και οι πόρνες της;»
Άστο εκεί που είναι το ποίημα.
Δεν μπορεί η ποίηση να μπαίνει σε διαδικασίες συμψηφισμού καταστροφών.
(Ναι!
Να ξεσηκωθούμε όλοι μαζί.
Να πάμε όμως να κάψουμε και να κλέψουμε από τα μοναστήρια – όχι από τα μαγαζιά.
Να κάψουμε Κυβερνητικά κτίρια – όχι το Πανεπιστήμιο και το Μουσείο)
Σου ζητώ ειλικρινά συγνώμη. Ο λόγος μου στο 1ο μήνυμα, ήταν «αφελώς» αιχμηρός.
Σκύβω με σεβασμό και δέος στον ποιητικό σου λόγο.
Να είσαι πάντα καλά, να δημιουργείς για σένα και για μας που τα έχουμε ανάγκη!
Φίλε poet
Εντάξει, με αφόπλισες, broken-shop. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με όσα επισημαίνεις. Kαι όχι μόνο αυτό. Σκέφτηκα ότι μια έντιμη διαφωνία μπορεί να καταλήξει σε μια ωραία φιλία.
Μπαίνω ακόμη στον πειρασμό να αναρτήσω απόψε ένα αδημοσίευτο ερωτικό ποίημα. Τόσο φλογερό που να κάνει τους εμπρηστές να χλωμιάσουν από ζήλεια.
Δημοσίευση σχολίου