Σύνθεση εικόνας της Μωβ
Σαν σπίτια είμαστε παλιά
που τα κατοίκησαν γριές,
από αυτές που πέφτει βροχή η μοναξιά
στις λαμαρίνες του κορμιού τους,
κι όταν γυρίζουνε πλευρό
είναι από κάτω η βροχή,
και τις πιο εύφορες στιγμές
συκιές μικρές και αγριόχορτα φυτρώνουν,
στις χαραμάδες των ερειπίων τους αυτά μόνο.
Σαν σπίτια είμαστε μικρά,
γεμάτα κάστορες και άλλα τρωκτικά
και ζώα παράξενα για σπίτια,
ταβάνια που μεθούν με ουρανό
κι ύστερα από κάτω τον ξερνούν,
όλη τη νύχτα πάνω μας τον στραγγίζουν,
σαν τέτοια σπίτια είμαστε μικρά,
παράγκες χαμηλές και ορεινές,
που μόνο βροχή και ουρλιαχτά
στις χαραμάδες μπαινοβγαίνουν,
στο χειμωνιάτικο σώμα μας αυτά μόνο.
Σπύρος Λ. Βρεττός
από τη συλλογή Ακίνητα μάτια, 1992
Αναρτήσεις
12 σχόλια:
Eκπληκτική εικόνα, αποδίδει πλήρως την αίσθηση του ποιήματος. Μπράβο, Μωβ.
Μαρία, νόμιζα ότι θα σου άρεσε αυτό το ποίημα. Ενώ η Λίνα είναι θερινός τύπος.
Θερινός τύπος, ναι! :-)
Μια τόση δα θερινή νότα να έχει το ποίημα, με τραβάει και με εμπνέει αμέσως!
Κοντά στις γριές, τη βροχή, τη μοναξιά, τα αγριόχορτα, τα ερείπια, τα τρωκτικά και τα ουρλιαχτά, έχει και ταβάνια που μεθάνε με ουρανό.
Ε, πώς να μην εμπνευστείς;
Μα, δεν μιλούσα για αυτό το ποίημα, εκείνα που με εμπνέουν τα βλέπεις. Έχουν εικόνες δικές μου!.
Αγαπητέ Poet,
Αν δεν είχε προηγηθεί το μήνυμά σου στο blog μου και αν αυτό το υπέροχο ποίημα της τελευταίας σου ανάρτησης δεν ήταν τόσο κοντά σε κάτι που είχα γράψει κι εγώ πριν από τρεις μήνες, δεν θα αποτολμούσα να το βγάλω προς τα έξω. Δες όμως πόσο κοντά μπορεί να βρεθούν οι σκέψεις...
ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ
Στου πλατύσκαλου το χαλάκι από κάτω
σκούριασε το κλειδί
καρτερώντας απρόσκλητο επισκέπτη.
Οι τακτικοί μπαίνουν χωρίς δυσκολία
και καταπιάνονται να ροκανίζουν τα ετοιμόρροπα έπιπλα
εγκαταλείποντας πίσω τους σωρούς από τριμμένη μνήμη.
Απλώνεται στα σκεβρωμένα ντουβάρια η σκόνη
ζωντανεύοντας μέρες παλιών ανθρώπων
συνενοχικά ξεκαρδίσματα κοριτσιών στις διηγήσεις του πρώτου έρωτα
κλάματα βρεφών για το στήθος της μάνας
πρωινή λειτουργία σε ραδιοφωνική μετάδοση
τη γκρίνια του γέρου σου για τον καιρό που εμποδίζει τη φύση να καρπίσει
και τα μάτια σου γεμάτα έγνοια σε αποχρώσεις του πράσινου
να αφηγούνται έναν αιώνα υπομονής σαν παραμύθι.
Γέμισε η σκόνη της ζωής σου το σπίτι
γυρεύει να φύγει
όμως ακόμα και οι χαραμάδες είναι κλειστές.
Μόνη ελπίδα της τα πολυάσχολα τρωκτικά
μήπως τελειώνοντας με τα έπιπλα
ανοίξουν τρύπες στους τοίχους
και την αφήσουν ελεύθερη
όπως το ήθελες κι εσύ.
11-9-08
Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο, κορίτσια. Λίγο πριν φύγω για την εκδήλωση του Πεντζίκη.
Λίνα μου, με ξεγέλασε το τρωκτικό στη φωτογραφία (δική σου εικόνα). Είπα ότι αφού σε εμπνέουν τα καρύδια, θα σε εμπνεύσει και το ποίημα.
Maria Jose, «... σωρούς από τριμμένη μνήμη» ! Αυτή η εικόνα και μόνο αποδεικνύει πόσο δίκαιο είχα όταν σου είπα να τολμήσεις.
Αντλούμε όλοι από ένα κοινό ωκεανό μνήμης, τις πιο πολλές φορές υποσυνείδητης, και αυτή η μία σύμπτωση δεν με παραξενεύει καθόλου. Ιδίως όταν οι συμπτώσεις στη δική μου ζωή έρχονται κατά ριπάς και κρουνηδόν.
You have what it takes, Maria Jose. Θα τολμήσω όμως με τη σειρά μου τώρα να σου πω να επιμείνεις στην επεξεργασία του ποιήματος. Για να απεκδυθεί το περιττό και να λάμψει καλύτερα η ουσία του.
Υ.Γ. Και, τελικά, είναι κόκκινη η αλεπού ή όχι;
Μάλιστα, αντελήφθην τώρα!
Καλησπέρες στους παρευρισκομένους.
Tωρα το ειδα..
Οντως πολυ ομορφο και η φωτογραφια επισης
Τωρα μπορω και γω να φτιαξω τις δικες μου φωτογραφιες χαρη στην Μοβ και χαιρομαι ιδιαιτερα γι αυτο
Καλημερα σε ολους
Τα λύσαμε όλα τα προβλήματα. Παραμένουν όμως δύο απορίες, αν η αλεπού είναι κόκκινη και αν
η Μο(ω)β γράφεται με ωμέγα ή με όμικρον.
Θα έχουμε άραγε ποτέ απάντηση ή θα τα αποδώσουμε στην αμφισημία του ποιητικού (και του εικαστικού) φαινομένου;
Οι λεξεις αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου..
Η λεξη ΜΟΒ ή ΜΩΒ δεν ειναι λαθος οπως και αν γραφεί..
Στη Δημοτική εξελίχθηκε και γραφεται πλέον με Ο
Βεβαιως ολες οι λεξεις κατα την άποψή μου είναι πιο ομορφες με την παλιά τους μορφή , μα οταν εχεις αυτο το "καταραμένο" word και στις βγαζει λαθος, προσαρμόζεσαι σαν καλό παιδί στα νέα δεδομένα!
Καλημερα σας
Ή πάλι τα γράφεις όπως σου αρέσουν (δηλαδή, δεν μπορείς να γράφεις το όνομά σου όπως σου αρέσει;) και είτε αγνοείς το κόκκινο «σκουλικάκι» κάτω από τη λέξη, ή βάζεις το σατανικό Word να την «φάει» και την προσθέτεις στο λεξικό του!
Εγώ έτσι το κατατροπώνω (;) όταν μου σπάει τα νεύρα...
Υπάρχει και μια άλλη οπτική, κορίτσια. Το Word είναι ένας μηχανικός υπηρέτης χωρίς ψυχή. Δεν ξέρει ότι το όμικρον είναι περίκλειστο και ψυχρό, ενώ το ωμέγα μια ανοιχτή αγκαλιά. Ένα επιφώνημα.
Κάτι ανάλογο ισχύει για την κόκκινη αλεπού. Φαντάζεστε πόσο αφόρητα ανιαρή θα ήταν η ζωή μας χωρίς μια κόκκινη αλεπουδίτσα που περνάει σαν αστραπή και χάνεται στο βάθος;
Δημοσίευση σχολίου