Ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης ευρωπαϊκής ποίησης υποκατέστησε τον δυναμισμό των φυσικών αξιών, δηλαδή την έμπνευση, την αυθορμησία και την παρθενική όραση με διανοητικές κατασκευές. Έτσι χωρίς μύθους, χωρίς εικονογραφική φαντασία, χωρίς μια έντονα ερωτική στάση στη ζωή, οδηγείται στη φθορά και την παρακμή.
Η νεότερη ποίηση δεν σημαίνει ασυδοσία, δεν μπορεί να παρέχει εν λευκώ ελευθερία για να την καταχρώνται οι άμουσοι και οι αδαείς. Αντίθετα, έχει δικούς της μυστικούς κανόνες που είναι αδυσώπητοι και περισσότερο αυστηροί από τους κανόνες της παραδοσιακής ποίησης και προσωδίας.
Για όσους ασπάζονται την ορφική τέχνη, ο ποιητής είναι ένας μάγος οραματιστής, εξάγγελος μυστικών μηνυμάτων, δημιουργός ενός κόσμου θαυμαστού, υπερπραγματικού, μια θεμελιακής σχέσης ανάμεσα στην ποίηση και τη μουσική ή ανάμεσα στην ποίηση και τη σιωπή.
Η ποιητική πράξη επιζητεί την αμοιβαιότητα, ο ποιητής τον ιδανικό αναγνώστη. Η ποίηση ολοκληρώνεται, αποκτά την πλήρη σημασία της όταν αναβιώνει στην ψυχή του αναγνώστη. Αλλιώς είναι ένας πολύτιμος λίθος που χάνεται.
Τάκης Βαρβιτσιώτης
από το βιβλίο του Ο διάπλους του καθρέφτη,
Σημειώσεις για την ποίηση, 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου