Αυτοσχεδιάσματα (απόσπασμα)

στη μνήμη της αγαπημένης μου Ρίτας που
έχει πια γίνει φως, τιτίβισμα, αφρός και χλόη

Η άνοιξη του 2006
με ζήτησε παντού
στην άσφαλτο, στους κάμπους, στις ακτές
όπου τα ίχνη μου έχω αφήσει.
Τέλος με βρήκε καθισμένη
στη σιωπή ενός πάρκου σκοτεινού.
Ευτύς μου πέταξε στα γόνατα
φουχτιές από ηλιαχτίδες
να μου προσφέρει έσκυψε
τη λεπτή αύρα της πνοής της
μου χάιδεψε το πρόσωπο
τις εκατόχρονες ρυτίδες
μου είπε τα νέα του καιρού.
Σηκώθηκα να περπατήσω.
Ξυπνούσανε στα δέντρα τα λουλούδια
τα χελιδόνια
άνοιγαν καθώς σελίδες τα φτερά τους
για να πετάξουν στον αέρα
κ' οι πόλεμοι είχαν πια καταργηθεί.
Εγώ σαν σώμα δεν υπήρχα,
είχα πια γίνει φως
τιτίβισμα, αφρός και χλόη.

Ρίτα Μπούμη - Παππά
από τη συλλογή Λαμπρό φθινόπωρο, 1961