Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
'Αμαχος
(Ένας άντρας βαδίζει στο στενό πεζοδρόμιο. Ένα σκυλί, ακολουθεί τα βήματά του. Κάποτε μπαίνει μπροστά. Τον κοιτάζει. Ο άντρας το διώχνει, ψιθυρίζοντας κάθε φορά τα ίδια μεθυσμένα λόγια. Δεν είναι στον τόπο του, ούτε ελπίζει να γυρίσει σύντομα. Δεν έχει σημασία. Ούτε πως υπήρξε φοιτητής της Κλασικής Φιλολογίας. Σημασία έχει πως από λίγο γλίτωσε το θάνατο στο στρατόπεδο προσφύγων που τον είχαν μεταφέρει. Κάπου στα Βαλκάνια. Νύχτα.)
Ξένος σε ξένο τόπο τι να πω και τι να κρύψω,
κυκλωμένος από την καχυποψία;
Πες μου. Τουλάχιστον εσύ
κάτι θα ξέρεις παραπάνω
γι’ αυτό το απίστευτο λαγούμι,
που μυρίζει ανθρώπινο αίμα όταν βρέχει,
και μυρίζει βροχή όταν ματώνει.
Μίλα ή σβήσε μόνος σου. να λείπουν
θαύματα και μαγείες και κόλπα !
Φύγε απ’ το δρόμο μου, τραβήξου!
Μπορώ να τρεκλίσω το δικό μου σκοτάδι.
Γιώργος Μπλάνας
από τη συλλογή Επεισόδιο. Ένα πολιτικό ποίημα, 2002
Ξένος σε ξένο τόπο τι να πω και τι να κρύψω,
κυκλωμένος από την καχυποψία;
Πες μου. Τουλάχιστον εσύ
κάτι θα ξέρεις παραπάνω
γι’ αυτό το απίστευτο λαγούμι,
που μυρίζει ανθρώπινο αίμα όταν βρέχει,
και μυρίζει βροχή όταν ματώνει.
Μίλα ή σβήσε μόνος σου. να λείπουν
θαύματα και μαγείες και κόλπα !
Φύγε απ’ το δρόμο μου, τραβήξου!
Μπορώ να τρεκλίσω το δικό μου σκοτάδι.
Γιώργος Μπλάνας
από τη συλλογή Επεισόδιο. Ένα πολιτικό ποίημα, 2002
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Απλά υπέροχο...
Μέ συγκίνησε μεχρι τα βάθη της ψυχής μου.
Χαίρομαι που σας άρεσε, κορίτσια. Προφανώς άρεσε και στη Μωβ για να φτιάξει αυτή την τόσο εμπνευσμένη εικόνα.
Σε καλωσορίζω στο φτωχικό μας και επισήμως, Maria Jose. Moυ άρεσε πολύ το ιστολόγιό σου και, μόλις έχω μεγαλύτερη άνεση χρόνου, θα δω και όλα τα προηγούμενα.
Έχω την αίσθηση ότι έχουν ωριμάσει τα πράγματα για πολιτική ή κοινωνική ποίηση ή ποίηση της κοινωνικής αγωνίας, όπως έχει κατά καιρούς ονομαστεί. Και για μένα να προσθέσω και πάλι στο poet την αιώνια ιδιότητα του utopia.
ξένοι είμαστε εντέλει σε ξένους τόπους...
με μόνη συντροφιά το δικό μας σκοτάδι
και μ΄ ένα φανό θυέλλης παραμάσχαλα
ανιχνεύουμε στα λαγούμια των καιρών τις πεταμένες γόπες της θυσίας,
τα ματωμένα ίχνη αυτών που έσβησαν
με το σώμα τους την αλλόκοτη καύτρα του τρόμου
την καλησπέρα μου
όσο υπάρχουν Αχαιοί θα υπαρχει μια ωραία Ελένη
και ας είναι αλλού το χέρι αλλού ο λαιμός
Κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος.
Μακριά μέσα στ' απώτατα βάθη του Αμνού
ο πόλεμος συνεχίζεται.
"Ο. Ελύτης"
Δημοσίευση σχολίου