Ποίημα

Κι ένα ακόμη ποίημα που αγαπώ, του Antonio Machado.
Από τις ίδιες Μεταφράσεις του Νίκου Σπάνια. Γραμμένο
για μένα. Για μένα, για σένα, για όλους τους άπορους
ποιητές του κόσμου. Για όσους πήραν τον δρόμο, χωρίς
δρόμο και ψάχνουν τον θεό στην καταχνιά.

Δεν είναι αλήθεια θλίψη πως σε γνώρισα.
Είσαι η νοσταλγία μιας καλής ζωής,
η μοναξιά μιας νηφάλιας καρδιάς,
μια βάρκα χωρίς ναυάγιο και χωρίς άστρο.

Σαν αδέσποτο σκυλί, χαμένο
οσμίζοντας και κυνηγώντας άσκοπα
κείνο το δρόμο, χωρίς δρόμο,
σαν το παιδί τη νύχτα σε γιορτή
παραπλανημένο, μες στα πλήθη, τον κουρνιαχτό
και τα τρεμόσβυστα κεριά,
εμβρόντητο, με την καρδιά γεμάτη
μέθη, μουσική κι αναποδιά.

Έτσι κι εγώ διαβαίνω μελαγχολικός
και μεθυσμένος, σεληνιασμένος κιθαρωδός,
ποιητής άπορος και ονειροπαρμένος
ψάχνοντας τον Θεό στην καταχνιά.