Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Ποτέ δεν θα μάθουμε αν ειναι απελπισμένο το κυπαρρίσι..
ΜΠορει να ναι και ευτυχισμένο στη μοναξιά του μεσα..
καλημερα
Καλημέρα, Μαρία.
Κανένα πλάσμα σ' αυτόν τον μάταιο κόσμο δεν γεννιέται για να ζήσει μόνο. Γεννιέται για να βρει το ταίρι του, να βρει τη φυσική του εκπλήρωση, να γίνει ένα μαζί του και να διαιωνίσει την αγάπη, τα μυστικά και τα θαύματα της ύπαρξης, όλα εκείνα που του δόθηκαν.
Κανένα πλάσμα δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένο στη μοναξιά του. Απλώς συμβιβάζεται όταν οι συνθήκες της ζωής του επιβάλλουν τη μοναξιά.
Άλλοι κάνουν απελπισμένες και σπασμωδικές κινήσεις για βρουν έναν σύντροφο και άλλοι δέχονται τη μοίρα τους με απελπισμένη αξιοπρέπεια και κάποια περηφάνια.
Για μένα, το κυπαρίσι είναι αυτή η ομορφιά. Σαν ένα απλωμένο χέρι στον ουρανό, σαν μια επίκληση στο
άγνωστο δέος, σαν ένα μονολεκτικό εκθαμβωτικό ποίημα.
Ποτέ κανείς μας δεν θα μπορέσει να γράψει το ποίημα που είναι ένα κυπαρίσι.
Τι όμορφο ποίημα. Λιτό και ξεκάθαρο σ' αυτό που λέει.
Και βέβαια δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος στη μοναξιά του. Συμφωνώ πως συμβιβάζεσαι με τη μοναξιά αν θες να επιβιώσεις χωρίς να τρελαθείς.
Απ' την άλλη μεριά, η μοναξιά πολλών ανθρώπων συνδέεται με τον τρόπο που ζούμε εδώ και πολλά χρόνια. Μακριά από τη φύση, μέσα σε τσιμεντένια κουτιά, μακριά από ανθρώπους, συγγενείς ή γείτονες.
Ζούμε σε πολυκατοικίες τους κατοίκους των οποίων δεν γνωρίζουμε καν. Πού να βρούμε συντροφιά, παροδική ή μόνιμη, φιλική ή ερωτική, που να μας γεμίζει και να χεωματίζει τη ζωή μας, αν δεν βλέπουμε το χέρι που απλώνεται σε μας είτε να ζήτήσει κάτι είτε να προσφέρει;
Ας κατεβάσουμε τα μάτια από τον ουρανό κι ας κοιτάξουμε γύρω μας. Θα δούμε κι άλλους ανθρώπους σαν κι εμάς, που δεν θελουν να είναι μόνοι, που έχουν ανάγκη για επαφή.
Με άλλα λόγια, ο ουρανός είναι στα μάτια κάποιου άλλου, Λίνα μου (όχι απαραιτήτως γαλάζια). Τώρα μου θύμισες το παλιό μου ποίημα Αγωνία θωρακοφόρου.
Σε πολλούς από μας, οι σκληρές εμπειρίες και οι απογοητεύσεις της ζωής έχουν δημιουργήσει ένα καύκαλο, ένα προστατευτικό περίβλημα. Για να αποφύγουμε την επόμενη απογοήτευση, τον επόμενο πόνο της καρδιάς.
Έτσι όμως παύουμε να είμαστε δεκτικοί, περιοριζόμαστε σε μηχανικές κινήσεις, ο έρωτας γίνεται σεξ και ρυθμική γυμναστική, χάνει το άρωμα και τη
γοητεία του. Ο αναρχικός τρομοκράτης γίνεται δημόσιος υπάλληλος. Τι θλίψη ! Θλίψη να πας και θλίψη να γυρίσεις, που λέει και ο Έζρα Πάουντ.
Τίποτα που αξίζει στη ζωή αυτή δεν είναι ανέξοδο. Τα πιο πολύτιμα μάλιστα κατακτώνται με αίμα. Κι όποιος δεν είναι διατεθειμένος να ματώσει, μένει στη μοναξιά του. Και στις αναμνήσεις του.
Άλλοι πάλι δεν μαθαίνουμε με τίποτα και «την πατάμε» ξανά και ξανά, ψάχνοντας τον σύντροφο, ψάχνοντας την αγάπη, ψάχνοντας την συντροφιά.
Χρειάζεται λίγο κουράγιο για να συνεχίσεις να ζεις όταν σε έχουν λαβώσει οι αναποδιές και να διατηρήσεις το κέφι σου για να πας παρακάτω.
Ε, όχι να μας βγαίνεις και παραπονούμενη ! Εκεί στα ορεινά της Άνδρου όπου βρίσκεσαι, πρόσεχε μην αγανακτήσει ο Δίας για την απληστία σου και σου αμολύσει κανένα κεραυνό. Out of the blue, όπως λένε και οι αγγλοσάξωνες.
Είπα ο Δίας και θυμήθηκα τις ερωτικές επιδόσεις του. Έδωσε το παράδειγμα ο μεγάλος !
Δημοσίευση σχολίου