ο χρήστος τσουτσουβής κι ο ιησούς χριστός
στεκόντουσαν σ' ένα αμπελάκι με το σούρουπο
έδειχνε ο τσουτσουβής τους τύπους των σφαιρών
στο στήθος του
και αντεδείκνυεν ο ιησούς έναν τυφλό λεγεωνάριο
πιο πέρα στέκονταν η παναγιά συλλογισμένη
να δη από πού θ' ανάψη το κακό και θα βαρύνη
τ' άδικο
ενώ στο δίπλα της αδάκρυτη η αδελφή του τσουτσουβή
έραβε σάβανα λευκά για την αιωνιότητα
έτσι αναλήφθησαν ο ναζωραίος κι ο τραχύς
στους ουρανούς
περ' απ' τον θάνατο την τάχα μνήμη των ανθρώπων
κι ύφαινε σάβανα λευκά για την αιωνιότητα η παναγιά
κι η αδελφή του τσουτσουβή τραγούδαγε ένα σπασμένο
σκότεινο άστρο
κι είδαν τον χρήστο τσουτσουβή γαμπρό μ' άψογο
μανικιούρ
κι είδαν γαμπρό παντός τον μαραγκό με μαυρισμένα
νύχια - ξανά
κι η οβριά η μαρία κι η νότα τσουτσουβή τους λούσαν
και τους μύρωσαν
κι ο κόσμος ύφαινε για μας σάβανο μαύρο την αιωνιότητα
Ηλίας Λάγιος
από τη συλλογή Μουζικούλες, 1997
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Για τους νεώτερους να σημειώσω ότι ο Χρήστος Τσουτσουβής σκοτώθηκε τον Μάιο του 1985, σε ηλικία 32 ετών, σε συμπλοκή με την αστυνομία στου Γκύζη. Θεωρήθηκε ότι ήταν μέλος της επαναστατικής οργάνωσης «Αντικρατική Πάλη».
Ο Χ. Τσουτσουβής είναι το πρόσωπο που τιμήθηκε περισσότερο από όλα τα άλλα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο.
ΤΣΟΥΤΣΟΥΒΗΣ
Ποιος τον είδε ντυμένον στ΄ άσπρα,
έμφροντιν και αγγελικά ευφρόσυνον
να τρέχει καταμεσήμερο
ανάμεσα στ΄ άνθη του κήπου της Δικαιοσύνης,
Οι ξαγρυπνισμένες νύχτες ,
που άϋπνες,
πάνω στο ξύλινο κρεβάτι τους πλαγιάζουν,
τον ζητούν σύντροφό τους.
Όμως εκείνος
τη συντροφιά σ΄ όλους μια μέρα θα φέρει,
και τη γαλήνη
και το πρωί.
Οι δρόμοι ανοίγονται μπροστά του
όπως μπουμπούκια στην Άνοιξή τους.
Ποιος τον είδε
κρατώντας τον ανθό της λευτεριάς
και το χαμόγελο της ευτυχίας
να πετάει
προς τους ανθρώπους πηγαίνοντας;
---
Καλώς ήρθες στη συντροφιά μας, Παραλέμβιε. Δεν θα μας πεις ποιος έχει γράψει το ποίημα που παρέθεσες;
Εγώ θα ήθελα να προσθέσω ότι η φωτογραφία του νεκρού Χρήστου Τσουτσουβή δεν μπορεί να φύγει απ' το μυαλό μου 23 χρόνια τώρα. Τον Τσουτσουβή είχα υπόψη μου όταν έγραφα τις τελευταίες σελίδες του μυθιστορήματός μου «Το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα», 2005.
Να η περιγραφή από τις σελίδες 133 και 134 : «Μέτωπο φαρδύ, μύτη ίσια και λεπτή, μαλλιά ελαφρά σγουρά, πηγούνι δυνατό, το ανοιχτόχρωμο χνούδι στα μάγουλά του καλοξυρισμένο. Τα χείλη του μισάνοιχτα, τα γαλανά του μάτια σχεδόν ζωντανά, κάπως περιπαικτικά, κάπως έκπληκτα, να κοιτάζουν μακριά σαν να έβλεπαν κάτι το θαυμαστό....
Το πρόσωπο του Άλμπερτ, γυμνό και γαλήνιο, ανεπιτήδευτο στη τελευταία του διαδρομή, μαρμαρωμένο πριν από το πρώτο ίχνος της φθοράς, σε τίποτα δεν θύμιζε τα αγάλματα ή τις απεικονίσεις του αρχαγγέλου του θανάτου. Μάλλον θύμιζε ένα μεγάλο παιδί που κοιμόταν κουρασμένο μετά από το διάβασμα και το παιχνίδι. Ένα παιδί που χαμογελούσε καθώς ονειρευόταν τη γειτονιά και τους φίλους ή τις διακοπές του καλοκαιριού, ίσως ένα ωραίο κορίτσι στο απέναντι μπαλκόνι. Ένα παιδί που σύντομα θα ξυπνούσε για να αναζητήσει όλα όσα προσωρινά είχαν περάσει στο σκοτάδι ....»
Έχω κι εγώ στα μάτια μου ακόμα τη εικόνα του Χ. Τσουτσουβή. Η περιγραφή στο "Κίτρινο περπάτημα στα χόρτα" μου φέρνει ξανά στη μνήμη τη φρίκη που ένιωσα όταν διάβασα αυτό που έγινε στις εφημερίδες αλλά και το σοκ όταν είδα τη φωτογραφία του. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Αγαπητέ "poet", εγώ έγραψα το ποίημα αυτό. Όμως ποιος είμαι ¨εγώ" δε θέλω να το πω εδώ γιατί η υγεία μου δεν επιτρέπει φασαρίες (έστω και φραστικές) με τους φασίστες.
Έτσι ή αλλιώς όμως κάποτε θα μαθευτεί το όνομά μου-και όχι μόνο για το ποίημα αυτό.
Γεια και χαρά σου.
Σέβομαι τους λόγους της ανωνυμίας σου, φίλε μου. Το ποίημά σου είναι ωραίο, μα πιο ωραία είναι «ο ανθός της λευτεριάς και το χαμόγελο της ευτυχίας». Εύχομαι κάποτε να τα αξιωθούμε όλοι μας.
Να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου