Εσπερινό

Μέρες περάσαν δεκαοχτώ. Και σ' έχω χάσει

στην άφωνη ερημιά μιας άλλης εξορίας.

Το τέλος έτσι διάβασα της ιστορίας :

Δυο ξένοι που ξεχάστηκαν στην ίδια στάση

και δεν κοιτάζονται και δεν μιλάνε. μόνο

προσεύχονται εν σιγή το τραίνο τους ν' αργήση

ελπίζοντας στη μία στιγμή, να τους κινήση

κι αφού όχι την χαρά να μοιραστούν τον πόνο.

Μέρες περάσαν δεκοοχτώ. Κι ανθίζει θαύμα

(πλην εν ονείρω) ένας ήχος τηλεφώνου.

Καθώς το φως περνά την πίκρα του αυτοκτόνου,

καθώς η μέρα εξημερώνει κάθε τραύμα

της νύχτας, έστρεψα να δω, κι ήσουν σιμά μου,

ντυμένη μοναξιάς ανθούς, πέπλα του γάμου.

Ηλίας Λάγιος
από τη συλλογή «Περί ζώου» (μια πραγματεία), 1996