«ΑΦΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ κι ούτε θα υπάρξει ποίημα
ωραίο ως δέντρο, γιατί, αιώνες τώρα, γράφουμε
ποιήματα, κήπους φανταστικούς δημιουργούμε,
δίχως καρπούς και δίχως κελαηδίσματα, και δε
φυτεύουμε ένα δέντρο ο καθένας, να μεγαλώσει,
να φουντώσει, να καθόμαστε τα καλοκαίρια
κάτω από τον ίσκιο του, γλυκό κρασί να πίνουμε
με φίλους και γειτόνους;»
Σκέψεις που κάνει ενώ εκπονεί το τελευταίο ποίημά του,
ποίημα τόσο αδύναμο κι αναιμικό που δεν μπορεί ούτ' ένα
σπίνο να σηκώσει στα κλαδιά του, ούτε ένα μυρμηγκάκι
να φιλοξενήσει στη σκιά του.
Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Ο ακίνητος δρομέας, 1996
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
ίσως για τον ίδιο λόγο που οι συνθέτες δεν αρκούνται στο μελωδικότατο κελάηδισμα των πουλιών ή στην ένταση μιας βροντής..
που όλοι οι πίνακες πασχίζουν να συναντηθούν με τη δύναμη της αγριεμένης θάλασσας , με το χαμόγελο ενός ανθισμένου αγρού ή με τη γαλήνη του χιονιού..
ένωση νομίζω το λένε.. με το θεό -δημιουργό μέσα μας..
ίσως πάλι
γιατί σ αυτόν τον κόσμο..
καθένας με το δικό του τρόπο προσπαθεί να εκφραστεί, να συν-μετέχει.
Πολύ ωραία τα λες, Ανιρέτα μου. Και σίγουρα όλα αυτά ο Αργύρης Χιόνης τα γνωρίζει. Ρωτάει όμως γιατί είμαστε ταγμένοι να απορούμε και να ρωτάμε. Κι ας ξέρουμε την απάντηση, κι ας μην υπάρχει απάντηση.
Καλή σου μέρα.
Δημοσίευση σχολίου