Ορφάνεια

Κοιτάζω τη φωτογραφία της μάνας μου
μα η φωτογραφία δεν είναι η μάνα μου.
Δεν μπορεί η ασώματη να με γεννήσει
να με χαϊδέψει και να με παρηγορήσει.

Στέκεται εκεί, με μάτια χάρτινα
με κοιτάζει μα δε με βλέπει.
το χέρι ακουμπάει στη ράχη πολυθρόνας έτοιμη
να κάμει κάποιο βήμα
μα δεν το κάνει
τίποτα δεν κάνει
άχρονη, ακίνητη στήλη Σιωπής
παρουσία Απουσίας.

Δεν είναι αυτή η μάνα μου
δεν μπορεί να είναι αυτή η μάνα μου
μπροστά της σπαρταρώ και δεν ορμάει
στην αγκαλιά της να με πάρει
με δάκρυα τη βρέχω ματωμένα, τη φωνάζω
με αλλόφρονα αναφυλητά
που θρυμματίζουνε το στήθος μου
και δε σαλεύει το ματόφυλλό της.
Όχι
δεν είναι η μάνα μου
αυτή η απαθής ξένη, αυτό
το στιγμιαίο αποτύπωμα χαρακτηριστικών
σ' ένα ενσταντανέ - ματαιωμένη υπόσχεση διάρκειας
φτηνό ξεγέλασμα του φωτογράφου χρόνου.

Λένα Παππά
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ακτή, τεύχ. 34, άνοιξη 1998