Το κουκούτσι

Η μάνα μου ήτανε πορτοκάλι
και ο πατέρας μου αποχυμωτής.

Εγώ υπήρξα ανέκαθεν το κουκούτσι
που σφήνωσε μες στα δόντια τους.

Τους άρεσε.
Κάλυπταν τα κενά τους. 
Με ανέχονταν
μολονότι τους ενοχλούσα κάποιες φορές. 

Μ' έγλυφαν τρυφερά με τη γλώσσα τους.
Με βούρτσιζαν καθημερινά 
με απαλές κινήσεις
και λέξεις. 

Ώσπου μια μέρα 
τα δόντια τους χάλασαν. 
Όχι, δεν τα κατέστρεψα εγώ.
Τουλάχιστον, έτσι πιστεύω.

Πάντως, κάποια στιγμή
έπεσα κάτω στο χώμα.
Δύσκολη πτώση.
Τότε για πρώτη φορά κατάλαβα
πως πρέπει να γίνω δέντρο 
και να καρπίσω. 


Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Εμπύρετη επιμονή, 2017

Αγγελία γάμου

Μύθος γοητευτικός
αναζητάει ελκυστική ερμηνεία
με σκοπό το γάμο.
Διαθέτει φαντασία και χιούμορ
κοινωνικό χαρακτήρα
και καλό DNA
(τα χρόνια τον βρίσκουνε αρυτίδωτο).
Το μόνο του μειονέκτημα
ότι είναι κατεξοχήν πολυγαμικός.

Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Στα χνάρια των μύθων, 2011

Χάσμα γενεών

«Εμένα, παππού, δε μ΄αρέσουν τα γηρατειά». 
«Μην είσαι, παιδί μου, απόλυτος.
Κοίτα τη δύση.
Κι αυτή μια γερασμένη ανατολή
λένε πως είναι
κι όμως τα χρώματά της
τα 'χουν ζηλέψει πολλά ξημερώματα
που ντύθηκαν ξαφνικά στο σκοτάδι
λόγω ολικής έκλειψης».
«Μα τα νιάτα, παππού, είναι φως». 
«Είσαι σίγουρος, παιδί μου;
Κι αν τα νιάτα είναι απλώς
το φωτεινό γέλιο του σκότους
όταν του είπε κάποιο ανέκδοτο 
η ζωή».

Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Εμπύρετη επιμονή, 2017

E-mail

Θέμα : Ενημέρωση

Καινούριος επικίνδυνος ιός
διατρέχει υπολογιστές
κι όσους νομίζουν πως στα πλήκτρα
παίζεται η ζωή.

Μεταδίδεται αρχικά στις άκρες των δαχτύλων.
Γι' αυτό, φοράτε πάντα γάντια.
Κρατήστε την αφή ανέπαφη
για να μπορεί να ξεχωρίζει
το κρύο από το καυτό
το αγκάθι απ' το βελούδο.

Αν προχωρήσει η μόλυνση
τότε σκούρα τα πράγματα. 
Πού να κάνεις format σε μια φυχή
με τόσα ανεξερεύνητα αρχεία.

Γι' αυτό, καλή προστασία
και προληπτικά διαλείμματα
με περιπάτους στα μάτια των ανθρώπων.
Προτιμήστε αυτά με το παρθένο βλέμμα.
Οξυγονώνουν σε βάθος την ψυχή. 

Τώρα, αν κάποιοι προτιμάτε
να εκτεθείτε στον κίνδυνο
δικό σας θέμα.
Ο καθείς επιλέγει τον θάνατό του.

Προώθηση:
Προς όλους τους χρήστες
της πανανθρώπινης μοναξιάς


Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Εμπύρετη επιμονή, 2017
 

Πρώτες βοήθειες

Ποίηση είναι η δαγκωνιά
που ρίχνει η ψυχή στον φόβο
ή ο φόβος στην ψυχή.
Δεν ξέρω.
Εγώ απλώς σκουπίζω
με τη λευκή σελίδα το αίμα.

Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Εμπύρετη επιμονή, 2017

Αίνιγμα

Τι 'ναι αυτό
που παίζει τέλεια φλάουτο
χωρίς να ξέρει από νότες
και δίνει δωρεάν συναυλίες
για άστεγα όνειρα
που φυτεύει στον ουρανό κάρβουνα
χωρίς να 'ναι κηπουρός ή πυρομανής
κι αρχίζουν να ροδίζουν τα σύννεφα
κι οι ελπίδες τόσο πολύ
προκαλώντας στην ψυχή μια λιγούρα;
Τι 'ναι αυτό
που σε  δένει πισθάγκωνα 
στο κατάρτι του φόβου
κι απαιτεί να το προσκυνάς
ακόμη κι όταν βυθίζει 
τη σχεδία σου στ' άπατα;
Τι είναι αυτό
που είναι ταυτόχρονα 
ολόκληρο και μισό
παροδικό και αιώνιο
λυκαυγές και λυκόφως.
Όποιος το βρει
προάγεται στην επόμενη τάξη απελπισίας
γιατί τα αινίγματα δεν τελειώνουν ποτέ.


Παναγιώτης Αργυρόπουλος 
από τη συλλογή Εμπύρετη επιμονή, 2017

Ατενίζοντας το απρόσιτο

Τόσα χρόνια

καθόμαστε απέναντι, ουρανέ

και δε συστηθήκαμε.

Ονομάζομαι άπειρος.

«Δες σύμπτωση», μου απάντησε

«κι εγώ άπειρος είμαι.

Προγιαγιά μου η αιωνιότητα

και παππούς μου το χάος».

Μάλλον πρόκειται για συνωνυμία, του είπα.

Εγώ κατάγομαι απ' την έλλειψη πείρας.

Μητέρα μου ήταν η άγνοια.

Ορφανός.

Με μεγάλωσε η αναζήτηση.

Μιας και φαίνεσαι όμως άκληρος, ουρανέ

και τυχαίνει να 'χουμε ομόηχο όνομα

δε με υιοθετείς στο απέραντο

για ν' αλλάξω και σημασία;

Μη λικνίζεσαι επιδεικτικά, ουρανέ.

Σκανδαλίζεται η θνητότητά μου.

Κι όταν καλπάζεις

στους δρόμους του ανέφικτου

να φοράς τις οπλές σου συμπόνια

για ν' απορροφώνται

οι κραδασμοί της υπεροψίας σου.

Με τρομάζουν οι ήχοι του απρόσιτου.

Βρέχει.

Παραπονιέται πάλι ο ουρανός.

Σκληρή η μοναξιά του αχανούς.

Είσαι τουλάχιστον αιώνιος, ουρανέ.

Σκέψου λιγάκι και εμάς.

Και μόνοι και εφήμεροι.

Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Εκκωφαντική σιωπή, 2004

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Έργα τέχνης

Βράδυ μέσα στο βράδυ. 
Εγώ κι η καρδιά μου αμίλητοι θεατές
αυτών που δεν συμβαίνουν.
Κι ο άδειος τοίχος απέναντι
μια γιγαντοοθόνη
που παίζει σ' επανάληψη
το ίδιο κάθε βράδυ έργο
«Τα αδιέξοδα».

Είναι καιρός να καλυφθεί πια με κορνίζες.
Υπάρχουν στα συρτάρια μου μυριάδες λάθη
πυυ φιλοτέχνησαν τα χέρια μου 
σε αλαζονικό καμβά.

Πιστέψτε με είναι καλό 
να κορνιζάρονται τα λάθη.
Εκείνα μας ανέδειξαν σε μεγάλους
χαμένους της ζωής.

Έπαθλα είναι ούτως ή άλλως
ενός στημένου παιχνιδιού
με προδιαγεγραμμένο τέλος.

Κι αν παραπονεθούν 
δυο τρεις καλές επιλογές 
ότι παραγκωνίζονται
ντύσε μ' αυτές τα μαξιλάρια
να 'χουν τουλάχιστον τα όνειρα
μία διέξοδο στη νίκη. 


Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Εμπύρετη επιμονή, 2017

Η χλόη

(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)

Μην πατάτε τη χλόη.
Πατήστε τις πέτρες
που δε γνωρίζουνε θάνατο.
Πατήστε την άμμο
που φιλιέται κάθε τόσο
από πρόστυχα κύματα
κι όμως ποτέ δεν κοκκίνισε.
Πατήστε τις βραχώδεις βουνοκορφές
που νομίζουν πως η ζωή
είναι ύψος μονάχα.
Όμως μην πατάτε τη χλόη
γιατί κρύβει μέσα της κύτταρα
εκατομμυρίων νεκρών
που προσπαθούν με κάποιο τρόπο
να ξαναζήσουν.

Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Στα χνάρια των μύθων, 2011 

Απαίτηση σεβασμού

Ας πούμε πως
δεν υπάρχει η ψυχή μου, Ουρανέ
πως είναι ένας μύθος
ένα τέχνασμα της φθοράς για να μπει
στο μάτι της αφθαρσίας.
Κι ας δεχτούμε πως είμαι
μια χωμάτινη μάζα
ένα πολυκύτταρο αστείο
στου σύμπαντος το παιχνίδι
μια συσσώρευση από κόκκους πεπερασμένου.
Όμως ακόμα και τότε, Ουρανέ
μέσα απ' τα υπεροπτικά μάτια σου
να με κοιτάζεις με σεβασμό,
γιατί δεν είμαι χώμα απλό,
είμαι ένας μυρωδάτος αμμόλοφος
στιλβωμένος με ευωδιές
απ' την υδάτινη γλώσσα του έρωτα.
Κι όταν εξατμίζομαι από έξαψη
να ξέρεις πως γίνομαι οξυγόνο
βοηθώντας τη ζωή
να μακραίνει.

Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Στα χνάρια των μύθων, 2011

Άτιτλο (Πες μου τα λόγια ...)

Πες μου τα λόγια

που δίχως αυτά, όλα

μοιάζουν γελοία.

Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Ασυγκράτητα που είναι τα όνειρα
όταν μεθύσουν, 2007

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Έξι πέτρινα χαϊκού

Τι μάνα κ' η γη.
γεννάει τα διαμάντια
μα και τις πέτρες.

Πόσο κοστίζουν:
δωρεάν είναι οι πέτρες,
όπλα των φτωχών.

Φλύαρο νερό,
με το πολύ το πες πες
λιώνεις την πέτρα.

Η υγρή άμμος,
θρηνεί που δεν είναι πια
συμπαγής πέτρα.

Μια παπαρούνα
σε βράχο. τον φιλάει
και κοκκινίζει.

Η σκληρή πέτρα
τραγουδά τον έρωτα
και μαλακώνει.

Παναγιώτης Αργυρόπουλος
από τη συλλογή Στα χνάρια των μύθων, 2011