Καταγγελία συμβάσεως

Σύνθεση εικόνας της Λίνας

Για πρώτη φορά επισήμως
εκτελώ τον όρον αρ. 33
- Λύση συμβάσεως εκουσίου εγκλεισμού -
με το φως του ήλιου.

Μάζεψα τον χαρτοκόπτη
των συναισθημάτων,
τη σφραγίδα
την πινακίδα του αριθμού
με πρόσοψη ονομαστική
το ατέλειωτο παζλ των ωρών
τρυφερά
μη χαθεί ούτε μια.
Χαμηλά στο συρτάρι
οι Απρίληδες
καταχωνιασμένοι χρόνια.
Βγήκα στο σύμπαν
υπογράφοντας
σύμβαση ελευθέρου χρόνου.

Μαρία Σκουρολιάκου
από τη συλλογή Δακτυλικά αποτυπώματα, 2005

Να μη μ' αφήσεις

     Σφιχτά κρατιέμαι απ' τις προσφωνήσεις
να μη γλιστρήσω στων δακρύων την ακράτεια
       γιατί κλειδώνονται ολοένα οι δρόμοι
      από των χρόνων τα βαθιά τα χάσματα.

          Να μη μ' αφήσεις χαμογέλιο μου.
Μη γκρεμιστώ σε άδεια αγκαλιά το σούρουπο.
      Σε βλέμματα μεσάνυχτα μη βυθιστώ.

         Όταν ο κήπος μέσα θα φυλλοροεί
  και οι ψίθυροι της νύχτας δεν θα είναι γέλιο
 σαν θα καρφώνονται αγκάθια στα ματόκλαδα
       κι ο ήλιος δεν θ' ακούει τη φωνή μου
      όταν στο σώμα θα φορώ πέτρες βαριές
και το οξυγόνο θα κλειστεί σε ασημένιους όλμους
              να μη μ' αφήσεις χαμογέλιο μου.

       Να μην ξεχνάς να με φωνάζεις μάνα !


Μαρία Σκουρολιάκου
από τη συλλογή Χρώμα αύριο, 2015

Δοξαστικό

Νυν και αιέν
η καρδιά του μικρού χελιδονιού
που καμπανοχτυπάει την Άνοιξη.
Νυν και αιέν
η αρχιτεκτονική του τριαντάφυλλου
και το “ευχαριστώ” που γεννιέται
στα ανατέλλοντα μάτια του παιδιού.
Νυν και αιεν το φως, που ποτίζει το χώμα,
βάφει τον ουρανό,
και των ανθρώπων ξεπλένει τους ίσκιους.
Νυν και αιέν το αλέτρι ,
που αναδίνει
των χθεσινών αγαπημένων τη ρίζα ,
που φυτεύει τον φουσκωμένο με δάκρυ
σπόρο του αύριο.
Νυν και αιέν το χιλιόκαρπο δέντρο
που ανασταίνει τον νου
και της γνώσης το κόκκινο μήλο δωρίζει .
Νυν και αιέν το κρασί των λέξεων
που κοινωνεί τρυφερότητα κι αντίδωρα
στις εκκλησιές των ελπίδων,
εκεί που απομένουν τα μάτια των λιγότερο ίσων.
Αυτών που περισσεύουν των συνθηκών
κι όρθιοι,
στα μονοπάτια των λύκων βαδίζουν.
Νυν και αιέν τα πρόσωπα της απουσίας
που ξεκόλλησε ο καιρός απ΄το σπίτι της ύπαρξης
και στης μνήμης τον χορό επιστρέφουν,
για το χάδι που δεν προφτάσαμε,
τις συγνώμες που κλείδωσαν οι τάφοι,
το ζεστό φιλί στο ηλιοκαμένο μάγουλο,
το κεφαλοδέσι της καρδιάς,
τις μέρες που ζύμωναν το ψωμί το γλυκό
και της χιλιοδώρητης αγκαλιάς
άναβαν το καντήλι .
Νυν και αιέν του Μάη η πρώτη ανάσα,
μυρωμένη απ΄τις μοίρες τις τρεις των Ελλήνων.
Μαντήλι άλικο κι η Αγρύπνια,
σεργιάνι στη γη να φυσήξει τους μύθους.
Τη Δήλο, ηλιοφόρεσε και τον Αη Στράτη,
άστρο αυγινό, αιώνιο άστρο.
Νυν και αιέν της πικρής πατρίδας φλάμπουρο,
των αγνώστων αγίων μνήμη,
του άλλου ήλιου φως.
Εκείνων που με θάνατο ονόμασαν,
της ζωής τ΄αλμυρό πέρασμα,
της αγάπης την τρισέμορφη λέξη.
Νυν και αιέν ο σταυρός ,
όπου τάιζε γλαροπούλια
στου Ομήρου τα πέλαγα ,
να βαφτίσουν του κόσμου τις στράτες .
Νυν και αιέν ο Λόγος, ευχή και μαχαίρι
στάρι και δίκταμο
σώμα και αίμα …

Μαρία Σκουρολιάκου
αδημοσίευτο

μικρός κανόνας (επιλογή)

Σύνθεση εικόνας της Μωβ

Να μη προδώσεις
Ούτε Πέτρος
ούτε Ιούδας.

*
Σώθηκαν τα κεριά.
Θ' ανάψουμε ψυχές για το δρόμο .

*
Πού πάει η μέρα σα νυχτώνει;
- Να φέρει φως.

*
Το μολύβι σεισμογράφος των λέξεων.
Σεισμός το ποίημα.

Μαρία Σκουρολιάκου
από τη συλλογή Ακάθιστος λόγος, 2008

Ψηφίδες (επιλογή)

                                *
                    Με πέντε στίχους
         μπορούν να χορτάσουν χιλιάδες.


                                *
 Ένα κόκκινο "θέλω" χτυπάει τους τοίχους.
        Ένα γκρίζο "πρέπει" φρουρεί.
  Εμπιστεύομαι τη δύναμη του χρώματος.


                               *
             Φυλακή τα μάτια σου.
    Κλείδωσες μέσα τους το φως μου
  κι έκρυψες το κλειδί στο στήθος σου.


                             *
                       Φεύγεις.
          Ακούσιος αναχωρητής.
            Με μόνη αποσκευή
       το αναπάντητο ερώτημα.
   Κι εκείνη την αχίλλειο πτέρνα
        λαβωμένη στο διηνεκές.


Μαρία Σκουρολιάκου
από τη συλλογή Χρώμα αύριο, 2015

Μονεμβασιά

   Σ' αλατινό νερό ξεπλένεται η πέτρα.
  Βυζαντινός αγέρας ταξιδέυει τον πηλό,
                       Τις νύχτες
    ακροπερπατούνε πειρατές, ιππότες
και αλλόφυλοι στου κάστρου τις περγαμηνές,
 σωπαίνοντας, καθώς τα βράχια ραψωδούν
   κι οι εκκλησιές ορθοσκοπούν τη μνήμη.

   Χτυπούνε τα φτερά τους λευκοί άγγελοι
    στο πέλαγο του Μύρτου αφροπετώντας.
                  Σπαράγματα φωτιάς
                νύχτες με αστρόλουτρα
 κι ο Αύγουστος φεγγάρια δίχτυα απλώνει.

                   Στο κεφαλόσκαλο,
                    ένα πανέρι ρόδια
      λύνουνε την ποδιά καταμεσήμερο
      κι ανθίζουν βυσσινιά τα περιβόλια
     κατηφορίζοντας ως το ηλιοβασίλεμα
       να βάψουν κόκκινα φιλιά το κύμα.

     Πεζούλι της Μονεμβασιάς ηλιόβολο
Τούτα τα αχ της πληγωμένης μου πατρίδας
                        πώς να γιάνω;


Μαρία Σκουρολιάκου
από τη συλλογή Χρώμα αύριο, 2015
 

Πλατεία του φόβου

Στο πήγαινε-έλα άσωστα βλέμματα , φωτιές και στάχτες
Βουβά περάσματα, κόκκινα φώτα σε δρόμους κράχτες
Χέρια πλοκάμια και οι γροθιές αρματωμένες
σ΄ένα τοπίο βαθιά Ομόνοια
μέσα σε χρώματα , φωνές κι ονόματα παλιά αναχώματα
και θύτες θύματα –βουβά συνθήματα
και τραγικές είναι οι σιωπές,
σιωπές που μπήγονται σε αλήθειες μαύρες
Κι η ομορφιά τρέμει το πέρασμα
μέσα σε ορθάνοιχτα μάτια και χέρια
και στο ξεγέλασμα .
Γερμένα σώματα κεριά σωσμένα στα χαρακώματα
μάχονται τ΄άγνωστο αναγκασμένα σαν τον κατάδικο.
Πλατεία του φόβου
Με την ελπίδα να σκάβει υπόγεια κορμιά ακατοίκητα
Γελάει η στέρηση
κι η απόγνωση πιάνει τη βάρδια της
και σέρνει αλύπητα
καρδιές και στόματα στο παρακάλι
Ψυχρά κι απάνθρωπα στο πάρε δώσε της
χορταίνει κόκκινο και τάζει πάλι.
Πλατεία της νύχτας
Λίγο πιό πέρα περνούν οι νόμοι
Και για το αίμα ούτε κουβέντα .
Άλλος θεός κι ο ουρανός αλλάζει χρώμα
όπως οι λέξεις και οι ψυχές .
Ύστερα βρέχει , ξεπλένει, παίρνει όλη τη λάσπη
και στις πληγές βάζει ένα ρούχο να τις σκεπάσει
όπως το ψέμα να ξεγελάσει
για να ξεχάσουν ποιός είναι ο φταίχτης
αυτού του πόνου.
Πλατεία του φόβου
Καρδιές στο χώμα , ψωμί το σώμα .

Μαρία Σκουρολιάκου
αδημοσίευτο

Χρώμα αύριο

                              Τότε
      θα σηκωθούνε κύματα ψηλά βουνά
   τη λύπη να ξεπλύνουν απ' τα πρόσωπα
 που έγιναν λασπωμένοι δρόμοι κι έρημοι,
     πεδία βολής κι ανάστεροι ουρανοί.
                 Ακράτητος ο ήλιος
      στα πληγωμένα χέρια θα χορέψει
  καίγοντας τα λευκά μαντήλια στον αέρα.
Θ' ανθίσουνε των κοριτσιών τα ματωμένα χείλη
           εφτάχρωμα φιλιά και φίλντισι.
                            Τότε,
            των ποιητών που αγάπησαν
                   η πιο γλυκιά ευχή
     απ'τα παμπάλαια βιβλία καρτερώντας,
     σαν ευαγγέλιο και γέννα θα αληθέψει.

                        Ως τότε,
           στην καρδιά μας μόνο ένα.
                   Χρώμα αύριο.


Μαρία Σκουρολιάκου
από τη συλλογή Χρώμα αύριο, 2015