Ένα πρωινό

Βέρμιο

Σήμερα το πεύκο υψώθηκε στην αυλή;
Γυμνοί οι αγκώνες της κυρα-Τασούλας στη σκάφη.
Κοντά η βρύση∙ κοντά οι τριανταφυλλιές.
Ο ήλιος στην ανατολή∙ μακριά το Βέρμιον πάναγνο.

Ένα πρωί, αχ! ένα πρωινό λαφρύ σαν την κουφόπετρα
του τρελού και του Βαρύθυμου
βάρκα λευκή στο ακρόγιαλο
στον γαλανό ουρανό
πουλί.

Μάρκος Μέσκος
Από τη συλλογή Μαυροβούνι, 1963

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Αγάπη τρελή ....

84.

Αγάπη τρελή, πολύχρονη δύο μηνών και ζεστή, μεγάλη, αντιφατική, γελοία, ωραία σαν κυνηγημένο σύννεφο, κλαίουσα στον ποταμό, χαρούμενη με δύο παλαμάκια, αγωνιούσα, ταξιδεύουσα συχνά, επστρέφουσα πάντα, το τελευταίο αντίο πάλι, τον ουρανό τρυπώντας και τη γη καταρώμενη, φυλακισμένη σε τέσσερις μικρούς τοίχους, πανελεύθερη, μια κίνηση πουλιών για το Βορρά, χιόνια που λιώνουν, φιλιά που αχνίζουν τρέμοντας, παλιόπαιδο του δρόμου, νύχτα με σεντόνια λευκά, τέλος γνωστό, ανονόμαστο άνθος σε κρυμμένο λιβάδι, νύχι της πέρδικας φοβισμένο, μωρό κοιμισμένο στο βυζί, υγρασία στα σκέλια, ποτάμι βαθύ, κόκκινη κατάσαρκη μπλούζα, κουρέλι αγαπημένο, καρφί στο μυαλό, βουνό αγέρωχο, κατεβασιά λύκων, αμνοί βελάζουν, φωτιά μεγάλη, δάκρυα που δεν σβήνουν τίποτε, λεύκες ψυχούλες, γκρεμός με αγριοπερίστερα, πουκάμισο φιδιού δεν βρέθηκε, δαχτυλίδι αρχαίο, φωνή τώρα στο κάστρο, στάρι που λυγάει στον κάμπο, κρασί σταφυλίσιο, μια πενιά από ούτι, τα πάνω κάτω του κόσμου, τρελή Αγάπη, Εσύ.

Μάρκος Μέσκος
Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι, 1983

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Φωνές

Φωνές της θάλασσας και των κυμάτων μύριες απειλές άγρια μπόρα τετρασκότεινη καταιγίδα τις φωνές σας ακούω πρωί στο μετανιωμένο ακρογιάλι που φλοίσβο τον φλοίσβο σπρώχνει το νερό και παίζει∙ άνεμος κι αέρας κυνηγημένος γιατί για ποιόν για πού το μήνυμα ψηλά μακριά τ' αστέρια τι θα 'ρθει τι θα φύγει τι θα χαθεί για πάντα μια βελανιδιά συλλογισμένη στην άκρη του δάσους οξιές από τις δυο πλευρές κλεισμένη παλάμη και πλατάνια όρκοι στις ρεματιές σαν ψεύδος και σαν αλήθεια ανάμεσα τις φωνές σας ακούω∙σαν λύκος σαν τσακάλι σαν τελευταία αρκούδα το σφύριγμα το φως το κύμα το θλιμμένο πουλί κι ο βόμβος γύρω από τους στήμονες∙

ήταν θηλυκό το στέρνο ήταν κραυγές αγώνων (μάταιων) ήτανε τί; Πώς έμειναν στο στήθος μου γιατί ανατριχιάζει η σκόνη;

Μάρκος Μέσκος
από τη συλλογή Ελεγείες, 2004

VII Πλατεία Ελευθερίας, πλατεία σύναξης των Εβραίων

Πλατεία των καϊκιών είναι το λιμάνι
που συνωστίζονται κατάρτια κι άλμπουρα και ιστοί
ώρα δειλινού και σούρουπο μουντό
να δούνε κινηματογράφο με χρώματα εξαίσια
κατά τον Όλυμπο και τις ακτές της Κατερίνης.

Ο καλύτερός μου φίλος θα με προδώσει.

Μάρκος Μέσκος
Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης, 1986

VI Πες μου χελιδόνι ...

Πες μου χελιδόνι πώς σχηματίζεις το Λάμδα ανεβαίνοντας

τον Ουρανό;

Μάρκος Μέσκος
από τη συλλογή Ψιλόβροχο, 2000

άτιτλο

Δεν έμεινε κανένα περιθώριο ψεύδους.

Αγάπα με λίγο να υπάρχω.

Μάρκος Μέσκος
από τη συλλογή Ψιλόβροχο, 2000

Aγαπώ άρα κινδυνεύω

Αγαπώ άρα κινδυνεύω
γιατί βαδίζω μέσα στην καρδιά μου

και να το μεσημέρι βόδι κουρασμένο
αμίλητο νερό μορφή του κόσμου μαλαματένια
στο δέντρο απάνω το πουλί τσιουρ-τσιουρ απομεσήμερο
και να το μυστικό της ροδιάς άνεμος περαστικός
παπαρούνα μαύρη παίζει λατέρνα γιατί ποτέ δεν φαντάστηκε τα γηρατειά

φύτρο λευκό τού ύψος άλογο
φορά πράσινη και λύγισμα νύφης δώδεκα χρονώ
(θηρίο αγάπη την σπαράζεις)
μακρύς μακρύς ο δρόμος σου καθώς της γκάιντας η φωνή
τραγούδια χωρίς λόγια τραγούδια χωρίς λόγια μακρινά

και νά τρέχουν τα δέντρα στο παραθύρι χορεύουνε τα κυπαρίσσια
και νά βυσσινιάς ανθός στην πλαγιά ο αέρας
στη γη ακουμπάν τόξα προβάτων, αγαπώ άρα κινδυνεύω.

Μάρκος Μέσκος
Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Ποιητής

Τελείωνε το ποίημα όταν πλησίασα.

(Ήταν αθάνατος ή όχι;)

Του μιλούσα κι αυτός έβλεπε πώς πίνουν νερό τα πουλιά

του μιλούσα κι αυτός έπαιρνε τη σάλπιγγα

να τραγουδήσει νεκρούς...

Του 'δειχνα τ' άσπρα μου μαλλιά μ' αυτός δε φοβόταν

τον θάνατο,

του 'λεγα να 'ρθεί μαζί μου να γελάσει

να χορέψει ή να κλάψει κάτω απ' τη θλιμμένη βροχή

μ' αυτός βρήκε βάναυσα τα λόγια μου

κι έφυγε κρύβοντας την παρουσία του στο πλήθος

όπως το λαβωμένο ζώο στο δάσος.

Μάρκος Μέσκος
από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο, 1958

IV Φαντάζεται ...

Φαντάζεται συχνά τον θάνατον - όχι λάσπες - λιβάδια

νερά ανθισμένα δέντρα και πουλάρια. στη ράχη τους

εσύ περνώντας το ποτάμι. (εδώ τίποτα δεν προδόθηκε,

όλα περάσανε και όλα μείναν).

Μάρκος Μέσκος
από τη συλλογή Ψιλόβροχο, 2000

Νεκροί

Άδεια κουφάρια καρφωμένο το στόμα η γυαλάδα ακίνητη

σαν αλλήθωρη της ζωής κυνηγώντας τη λάμψη την σκότωσε.

Και η πνοή; Ασύλληπτο αεράκι δεν θα ξανάρθει ποτέ; Ποτέ.

Μάταια τ' αναφιλητά όσα μοιρολόγια γέρνουν στη γωνία και κλαίνε

αρχαία τα νομίσματα για ποιο ταξίδι η φρίκη της ερημιάς;

Αν ζω αν βρίσκομαι ακόμα στη γη δεν θα σ' αφήσω να πεθάνεις

ήλιε ξενιτεμένε ψέμα γοερό χαιρετισμούς στη Βεατρίκη

(στα κόκκινα της δύσης φανατική νοικοκυρά η αλήθεια)

πόσα σκοτάδια πέρασαν κατόπι από τα μάτια σου τα λυπημένα

σκιές της εποχής συνθήματα λησμονημένα (το τίποτε).

Σαν χάροντας αμίλητος τα μισά σου χρόνια μετρημένα κι όμως

την οριζόντια πτήση της στάχτης φοβάσαι. Νεκρός λοιπόν;

Νεκρός. Βόμβος φθινοπωρινός της μέλισσας στο λουλούδι

(που δεν ακούει πια). Άλλη μια στάση ποιο τ' όφελος; Άλλους

έφαγεν η φλυαρία άλλους η σιωπή.

Κι άλλους άσπρο κοπάδι γκρεμισμένο στις χαράδρες με το ζόρι.

Μάρκος Μέσκος
Από τη συλλογή Χαιρετισμοί, 1995