Νεκροί

Άδεια κουφάρια καρφωμένο το στόμα η γυαλάδα ακίνητη

σαν αλλήθωρη της ζωής κυνηγώντας τη λάμψη την σκότωσε.

Και η πνοή; Ασύλληπτο αεράκι δεν θα ξανάρθει ποτέ; Ποτέ.

Μάταια τ' αναφιλητά όσα μοιρολόγια γέρνουν στη γωνία και κλαίνε

αρχαία τα νομίσματα για ποιο ταξίδι η φρίκη της ερημιάς;

Αν ζω αν βρίσκομαι ακόμα στη γη δεν θα σ' αφήσω να πεθάνεις

ήλιε ξενιτεμένε ψέμα γοερό χαιρετισμούς στη Βεατρίκη

(στα κόκκινα της δύσης φανατική νοικοκυρά η αλήθεια)

πόσα σκοτάδια πέρασαν κατόπι από τα μάτια σου τα λυπημένα

σκιές της εποχής συνθήματα λησμονημένα (το τίποτε).

Σαν χάροντας αμίλητος τα μισά σου χρόνια μετρημένα κι όμως

την οριζόντια πτήση της στάχτης φοβάσαι. Νεκρός λοιπόν;

Νεκρός. Βόμβος φθινοπωρινός της μέλισσας στο λουλούδι

(που δεν ακούει πια). Άλλη μια στάση ποιο τ' όφελος; Άλλους

έφαγεν η φλυαρία άλλους η σιωπή.

Κι άλλους άσπρο κοπάδι γκρεμισμένο στις χαράδρες με το ζόρι.

Μάρκος Μέσκος
Από τη συλλογή Χαιρετισμοί, 1995