Εσπερινό

Μέρες περάσαν δεκαοχτώ. Και σ' έχω χάσει

στην άφωνη ερημιά μιας άλλης εξορίας.

Το τέλος έτσι διάβασα της ιστορίας :

Δυο ξένοι που ξεχάστηκαν στην ίδια στάση

και δεν κοιτάζονται και δεν μιλάνε. μόνο

προσεύχονται εν σιγή το τραίνο τους ν' αργήση

ελπίζοντας στη μία στιγμή, να τους κινήση

κι αφού όχι την χαρά να μοιραστούν τον πόνο.

Μέρες περάσαν δεκοοχτώ. Κι ανθίζει θαύμα

(πλην εν ονείρω) ένας ήχος τηλεφώνου.

Καθώς το φως περνά την πίκρα του αυτοκτόνου,

καθώς η μέρα εξημερώνει κάθε τραύμα

της νύχτας, έστρεψα να δω, κι ήσουν σιμά μου,

ντυμένη μοναξιάς ανθούς, πέπλα του γάμου.

Ηλίας Λάγιος
από τη συλλογή «Περί ζώου» (μια πραγματεία), 1996

Προς εγκωμιασμόν μιας αενάου εφηβικής ηλικίας (Legende)

ο χρήστος τσουτσουβής κι ο ιησούς χριστός
στεκόντουσαν σ' ένα αμπελάκι με το σούρουπο
έδειχνε ο τσουτσουβής τους τύπους των σφαιρών
στο στήθος του
και αντεδείκνυεν ο ιησούς έναν τυφλό λεγεωνάριο

πιο πέρα στέκονταν η παναγιά συλλογισμένη
να δη από πού θ' ανάψη το κακό και θα βαρύνη
τ' άδικο
ενώ στο δίπλα της αδάκρυτη η αδελφή του τσουτσουβή
έραβε σάβανα λευκά για την αιωνιότητα

έτσι αναλήφθησαν ο ναζωραίος κι ο τραχύς
στους ουρανούς
περ' απ' τον θάνατο την τάχα μνήμη των ανθρώπων
κι ύφαινε σάβανα λευκά για την αιωνιότητα η παναγιά
κι η αδελφή του τσουτσουβή τραγούδαγε ένα σπασμένο
σκότεινο άστρο

κι είδαν τον χρήστο τσουτσουβή γαμπρό μ' άψογο
μανικιούρ
κι είδαν γαμπρό παντός τον μαραγκό με μαυρισμένα
νύχια - ξανά
κι η οβριά η μαρία κι η νότα τσουτσουβή τους λούσαν
και τους μύρωσαν
κι ο κόσμος ύφαινε για μας σάβανο μαύρο την αιωνιότητα

Ηλίας Λάγιος
από τη συλλογή Μουζικούλες, 1997