Η ζωή μας είναι σουγιαδιές ...

Κατερίνα Γώγου

1

Η ζωή μας είναι σουγιαδιές
σε βρώμικα αδιέξοδα
σάπια δόντια ξεθωριασμένα συνθήματα
μπάσσο βεστιάριο
μυρουδιές από κάτουρα αντισηπτικά
και χαλασμένα σπέρματα. Ξεσκισμένες αφίσες.
Πάνω - κάτω. Πάνω - κάτω η Πατησίων.
Η ζωή μας είναι η Πατησίων.
Το ROL που δεν ρυπαίνει τη θάλασσα
κι ο Μητροπάνος μπήκε στη ζωή μας
μας τον έφαγε η Δεξαμενή κι αυτόν
σαν τι ψηλόκωλες.
Εμείς εκεί.
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή.
Ξεφτίλα-μοναξιά-απελπισία. Κι ανάποδα.
Εντάξει Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε.
Η ζωή μας είναι
άσκοπα λαχανητά
σε κανονισμένες απεργίες
ρουφιάνους και περιπολικά.
Γι' αυτό σου λέω.
Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε
να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.
Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε.
Μη. Βρέχει. Δόσμου τσιγάρο.

Κατερίνα Γώγου
από τη συλλογή Τρία κλικ αριστερά, 1978

Kατερίνα Γώγου

Όσοι δεν γνωρίζουν την Κατερίνα Γώγου, ας την ανακαλύψουν. Ας ανακαλύψουν τη δυνατή, ασυμβίβαστη φωνή της με τη σπαρακτική ειλικρίνεια. Διανυκτερεύει.

Παρεξηγημένο χρώμα

                               στη μνήμη της Κατερίνας Γώγου

Το κάθε χρώμα έχει αξία

κι όλα το κρυπτογραφημένο μυστικό:

«Άνθρωπε να είσαι ευγνώμων

για της όρασης το δώρο».

Απ’ όλα τα ορατά

το μαύρο παρεξηγημένο.

Του φόρτωσαν το θάνατο, τη θλίψη,

το κλάμα, όλα τα κακά

μα είν’ κι αυτό ένα χρώμα

έχει και φωτεινή πλευρά.

Τα μαύρα σύννεφα

αιδοίο που υγραίνει η βροχή

ώστε να υποδεχτεί του κεραυνού το πέος

κι ένας καθάριος ουρανός να γεννηθεί

μαύρα η χήρα που καλύπτουν

ένα ζεστό κορμί που εξακολουθεί

το σήμερα να χαίρεται, να θέλει, να ποθεί

φωτίζει μονοπάτια το μαύρο κομποσκοίνι

το μαύρο ράσο απορροφά το φως

στεριώνει τον καλόγερο στην προσευχή

στη φώτιση να φτάσει νηστικός

νύχτα μαύρη προσμένει την αυγή

στον γάμο με τον ήλιο

με αγκαλιά φωτός θα εξαϋλωθεί

μαύρα μαλλιά φωτίζουν

σπινθηροβόλα μάτια

στα μαύρα πειρατής ο πειρασμός

υγείας μαύρη σοκολάτα

μαύρα εσώρουχα

λευκό, αγαλματένιο σώμα

μαύρο καλσόν προκλητικό

μαύρη υπογραφή: λουστρίνι γόβα

μαύρο ζεστό, μαύρο απαλό

μαύρο χορτάτο φως

μαύρο μαντήλι στο λαιμό

έξω: γυαλιστερό μαύρο κραγιόν,

μέσα: φωτιά άλικα χείλη.

 Γιώργος Ρούσκας

από τη συλλογή Ερώ, 2017

γυναίκα πουλί

                                και θα κρατάς στις χούφτες σου
                                 μ' αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου
                                Κατερίνα Γώγου, Θέλω να κουβεντιάσω

αν ήμουν πουλί
και ήσουν παραλία
κι ήμουν πουλί της θάλασσας
και λάτρις σκουληκιών
που κρύβονται στην άμμο
και σου 'μπηγα το ράμφος μου
κι αν έμενες εκεί
παρά το κρύο του χειμώνα
κι ερχόμουν στις λακκούβες σου
να κρύψω αυγά
και κάποτε όταν έρθει η ώρα και πεθάνω
αγκάλιαζες σιγά σιγά με τον καιρό τα οστά μου
τότε θα μ' αγαπούσες;

βέβαια είμαστε άνθρωποι
κακώς που σε ρωτώ
μα αν προσπαθήσω πιο πολύ
δεν θα 'ναι σαν πουλί να τραγουδώ;


Κατερίνα Ζησάκη
από τη συλλογή Μισέρημος, 2018

1

'Ασπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.

Κατερίνα Γώγου
από τη συλλογή Το ξύλινο παλτό, 1982

21 (Εδώ που έφτασα ...)

Εδώ που έφτασα Εδώ
Με φριχτούς πόνους παντού
Στα διαμελισμένα και πρόχειρα βαλμένα μέλη μου
Στα τοιχώματα του ραγισμένου κρανίου μου
Στις εξόδους του μυαλού μου
Στην πεταμένη στο βόρβορο
Μέχρι θανάτου λυπημένη ψυχή μου
Ζητώ
Να μου δοθεί η Χάρις
Τα εγκλήματα όλων των δολοφονημένων να επωμιστώ
Το θρησκευτικό φανατισμό των οργισμένων
Την απόφαση για ζωή των θανατοποινητών
Την απόφαση για θάνατο των αυτοκτονημένων
Των αγγέλων την πύρινη ρομφαία να μου δώσεις
τα φτερά
Το εκδικητικό σκήπτρο των δαιμόνων
Να είμαι εκεί
Όπου δεν φτάνει ποτέ του ήλιου το φως
Να εκδικηθώ όλων των φυλακών τ' ανήλιαγο σκοτάδι
Δαιμόνισσα με τους κακούς
Ταπεινή με τους ταπεινούς
Θάνατος στους θανάτους
Γονυπετής, πρίγκιπα
Με φριχτούς πόνους παντού
Στο σώμα στην ψυχή και στο μυαλό
Στο όνομα της ζωής
Έτοιμη για πάντα να εκτοξευτώ
Σου προσφέρω κατάμαυρο ρόδο τη ζωή μου
Και ζητώ
άτομο εγώ
Υπέρτατα εγωιστικό
Το υπέρτατο όραμα
Ζητώ να μου δοθεί
Της δύναμης του Αδυνάτου.

Κατερίνα Γώγου
από τη συλλογή Το ξύλινο παλτό, 1982

Καλημέρα γιατρέ μου ...

14

Καλημέρα γιατρέ μου.
Μη.
Μη σηκώνεστε. Άλλωστε δεν έχω τίποτα σοβαρό.
Τα γνωστά.
Γράψτε βάλιουμ μαντράξ στεντόν τριπτιζόλ -
ξέρετε τώρα εσείς -
Κάντε με κοινωνικό πρόσωπο
βολέψτε με τέλος πάντων με τους ομοίους σας
περάστε με στους χαφιέδες σας
πηδήξτε με αν θέτε
ωραίες οι γκραβούρες στους τοίχους σας.
Τσάκω τώρα στα σβέλτα το χιλιάρικο
και φέρ' τη συνταγή
γιατί τέρμα η υπομονή μου παλιόπουστε
κι όπου νάναι θα εκραγεί.
Μη. Μη σηκώνεστε γιατρέ μου. Δεν είναι σοβαρό.
Ευχαριστώ.
Καλημέρα σας.

Κατερίνα Γώγου
από τη συλλογή Τρία κλικ αριστερά, 1978

24 (Σουρουπώνει έτσι ....) - απόσπασμα

Dolores "La Pasionaria" Ibarruri

Όχι. Δεν θα παραδοθώ.
Πρέπει ξανά και ξανά να χτυπήσω.
Τώρα από δω
αλλάζω λαλιά
κώδικα και νοηματική
κανένας βολεμένος κανένας αδρανής
δεν θα συνουσιάζεται μαζί μου.
Κανείς δεν θα ταυτίζεται.
Κανένας δεν θα κρύβεται
πίσω απ' τα συμπονετικά μου αισθήματα
κατανόησης
για την τρέλα του «άλλου».
Θάνατος στις τέχνες και τα γράμματα
που παίρνουν το ρόλο της ζωής.
Σας έμαθα τώρα. Σας ξέρω καλά.
Ακέφαλα πτώματα
που τρέμετε πίσω απ' τα ποιήματα
μην τύχει και γίνει
ο άνθρωπος ποιητής στη ζωή του.
Κρύο. Από παντού. Κάνει πολύ κρύο.
Μάτια στενόμακρα εργοδοτών
νταβατζήδων όλων των ειδών
γεννάνε στη γη παιδιά
με στίγμα μες στο αίμα μου.
Η μήτρα μου είναι πρησμένη
από επικείμενο θάνατο.
Κανείς δεν θα με ξανακουμπήσει.
Το καπέλο μου από δω
σε απόσταση τρέλας και θάνατου
με σήματα φωτεινά ψηλά το σηκώνω
χαιρετώ
τα παιδιά/τους φίλους που δεν γνώρισα
το καπέλο μου μέσα απ' τη νύχτα της απομόνωσης
ψηλά ψηλά στη ζωή το σηκώνω.
Βία στη βία στους εμπόρους των νεκρών της γης
το τελευταίο ίσως σήμα μου
σας στέλνω μέσα απ' την παγωνιά
μ' έχουν ζωσμένη οι λύκοι
το καπέλο μου
το τελευταίο ίσως σήμα μου
δίνω μια και το πετώ
σ' όσους θα βγουν και σ' όσους απόμειναν
αγριεμένους ανέμους.

Κατερίνα Γώγου
από τη συλλογή Το ξύλινο παλτό, 1982