Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
18 σχόλια:
Βρίσκω τα ποιήματά της συγκλονιστικά. Κάθε ένα κι από μια γροθιά.
Σκληρή γραφή, κοφτερή ματιά. Από τις πολύ αγαπημένες μου. Και το ποίημα που επέλεξες...Συγκλονιστικό.
Είναι εντυπωσιακό, πώς με λίγες λέξεις-και ένα μόνο ρήμα-μπορεί να πει τόσα πολλά.
Η περιθωριοποίηση μιας ευαίσθητης ψυχής που ποτέ δεν μπόρεσε να κατανοήσει τον κόσμο κι εκείνος την ίδια.
Τραγική από την αρχή ως το τέλος της θεωρώ πως με τον θάνατό της δεν ηττήθηκε από την ζωή αλλά την έφτυσε για άλλη μια φορά κατάμουτρα.
Αγαπημένη σύντροφος σε πολλές από τις δύσκολες στιγμές μου.Δεν θα ξεχάσω και κείνους τους σπαραχτικούς στίχους από ένα άλλο ποίημα της που έλεγαν:Πρόσεχε πολύ που πατάς γιατί πονάει εδώ, και κει..Φιλιά Poet
τι να πει κανείς για την Κατερίνα Γώγου...
με την αλήθεια της μόνο δίχτυ ασφαλείας, ακροβατούσε στο τεντωμένο σκοινί των ονείρων ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο...
κάποια στιγμή έπεσε... μα η πτώση της ήταν πτήση...
έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήταν του κόσμου τούτου...
Ένας άνθρωπος της Τέχνης που περπατώντας σ΄ένα τεντωμένο σχοινή άφισε το λόγο της σκληρό και τον εαυτό της σε μιά αιώνια αιώρηση.
Γιά να την ακούμε.
Τόλη , και πάλι σ΄ ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση. Μας μελαγχολείς μ΄ αυτή την ποιήτρια , αν και σέβομαι πολύ την ποίησή της.
Λίνα, Maria Jose, pandora, Carpe diem, Tζούλια, Ανδρέα, Κατερίνα, σας αγαπώ. Συγχωρείστε με αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα σας άρεσε τόσο πολύ η Κατερίνα Γώγου. Τώρα σας αισθάνομαι πιο πολύ σαν δικούς μου ανθρώπους. Σαν αδερφούς όπως ήταν και η Κατερίνα, αν και δεν τη γνώρισα ποτέ.
Ναι, Λίνα, είναι μια γροθιά τα ποιήματά της. Ναι, Maria Jose, είναι συγκλονιστικά, συμπυκνώνουν σε λίγες λέξεις τα πάντα. Ναι, pandora, έφτυσε τους κίτρινους ανθρώπους που πλαστογραφούν τη ζωή μας. Ναι, Carpe diem, η αλήθεια πονάει, πονάει αφόρητα. Ναι, Τζούλια, δεν ήταν του κόσμου τούτου. Ναι, Ανδρέα, πρέπει να την ακούμε, πρέπει να έχουμε το ψυχικό σθένος να την ακούμε. Ναι, Κατερίνα, θα μελαγχολούμε. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Και θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ως το τέλος. Έστω και χωρίς ελπίδα.
Η Κατερίνα Γώγου τόλμησε. Να δει τη σκληρή αλήθεια κατάματα, να τη ζήσει, να την εκφράσει. Και το πλήρωσε πολύ ακριβά. Όπως συμβαίνει πάντα από την αρχή του κόσμου.
Σας φιλώ.
μόλις μαζεύτηκα σπίτι
άνοιξα το λάπτοπ να χαλαρώσω
και είδα το διανυκτερεύον
νομίζω πρέπει να ξαναφύγω...
να ψάξω
για εφημερεύον...
Μετά από τόση μελαγχολία, νομίζω ότι άξιζε ένα χαμόγελο. Μπράβο, Νίκο.
Η Κατερίνα Γώγου δεν άντεξε να ισορροπήσει σε καμιά σύμβαση ,γιατί ήθελε να βγάλει τον κόσμο από την τάξη του.Το πλήρωσε.
Η ποίησή της ακονίζει την οργή με μια γεύση πικρή, μια απελπισμένη διαπίστωση "..έχουν όλους τους τρόπους αυτοί /και την καθημερινότητα που συνηθίζεις ../
Φοβόταν μη κι απολησμονήσει κι ... έφυγε.
Εμείς ,ναι, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε έστω και χωρίς ελπίδα Poet.
Να είστε όλοι καλά .
Μας εγκατέλειψε πολύ νωρίς!... και με τόσο πόνο!...
Καλησπέρα, Υακίνθη. Έτσι είναι. Η ανατροπή που δεν έρχεται και τελικά ανατρέπει εμάς τους ίδιους. Και μένει ένα πείσμα, μια βουβή λύσσα. Όχι, όχι, ως το τέλος.
Όλοι είμαστε εγκλωβισμένοι, φίλε μου. Και προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας, να ξεγελάσουμε τον πόνο μέσα μας βαθιά. Eνώ άλλοι τριγύρω μας φεύγουν, τρελαίνονται, εκπορνεύονται.
Πιστεύω ότι το τέλος της δικαίωσε την ποιητική της δημιουργία, όπως και στην περίπτωση του Καρυωτάκη.
Θα έλεγα, Ντίνο, ότι η ποιητική και κάθε άλλου είδους καλλιτεχνική δημιουργία δικαιώνεται από την ίδια την αξία της, ανεξάρτητα από τον τρόπο ζωής (και θανάτου) του καλλιτέχνη.
Ξέρω ότι συμφωνείς. Από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξαν πλείστοι όσοι αυλοκόλακες, τζουτζέδες της εξουσίας, φασίστες, πουλημένοι κάθε λογής, που ήταν ταυτόχρονα σπουδαίοι καλλιτέχνες. Μπορεί να δυσκολεύομαστε να το δεχτούμε, αυτή είναι όμως η αλήθεια.
Απ' όλα έχει ο μπαχτσές αλλά από ανθρώπους σαν την Κατερίνα Γώγου λίγους. Και σαν τον Καρυωτάκη βέβαια. Ο Καρυωτάκης διάλεξε τον γρήγορο θάνατο, όπως ο Αλέξης Τραϊανός και άλλοι, η Γώγου τον αργό. Αυτή η συνέπεια είναι απόδειξη της ανθρώπινης ποιότητάς τους και όχι της καλλιτεχνικής.
Καλησπέρσ και απο μένα Τόλη. Γράφω χωρίς να έχω διαβάσει τις τελευταίες μέρες τίποτα. Έχω να ηρεμήσω πολύ καιρό αλλά αυτές τις ημέρες καθόλου. Δύσκολα τα πράγματα όταν εξαρτώνται απο πάνω σου τόσοι άνθρωποι συν την εργασία για τον εποιούσιο που έχουμε όλοι μας. Τέλος πάντων υγεία να έχει όλος ο κόσμος να αντέχει. Γυρνάω στο ιστολόγιο να διαβάσω για καμιά ώρα ότι μπορέσω. Ειδικά για την Κατερίνα Γώγου που με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως, όπως βλέπω και τους περισσότερους φίλους.
Καλησπέρα, Τάσο. Αγώνας για την επιβίωση. Όπως όλοι μας σε κάθε τομέα, όπως και η Κατερίνα Γώγου. Η φύση των πραγμάτων.
Ο Ροντέν έλεγε ότι, ο καλλιτέχνης πρέπει πρώτα να είναι άνθρωπος και μετά καλλιτέχνης. Υπάρχει όμως και η άποψη που αναφέρεις. Δεκτά και τα δύο που βέβαια εξαρτώνται πάντα από το βασικό τι έργο αφήνει πίσω του ένας καλλιτέχνης.
Δημοσίευση σχολίου