Δώδεκα ποιήματα

3. Άστρα τα χέρια σου,
αμφορείς,
φρουροί ακοίμητοι,
κυπαρίσσια
ασάλευτα
που αγκαλιάζουν
το ετοιμόρροπο
σπίτι.

6. Μακριά και λεπτά
είναι του έρωτα
τα χέρια
ασημένιες κλωστές
που υφαίνουν
την πίκρα
χέρια επικίνδυνα,
ανάλαφρα,
κατάλληλα
για τρυφερότητα
και για πνιγμό.

Βασίλης Ιωαννίδης
δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πάροδος,
τεύχος 33-34, Ιανουάριος 2010

Άτιτλο

Έναστρη νύχτα
αντίδωρο,
της πικραμένης
μέρας

Βασίλης Ιωαννίδης
από τη συλλογή Μικρά ερωτικά, 1998

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Τι απαλό το χέρι σου ...

Τι απαλό το χέρι σου,
σαν γάζα
μου γιατρεύει
τις πληγές

*

Ο ήλιος εγκαταστάθηκε
στα μάτια σου
και με ζεσταίνει

*

Έστω αυτό το άγγιγμα
να μείνει,
αχνό αποτύπωμα,
περιπλανώμενου φιλιού
πάνω στο μέτωπό σου

Βασίλης Ιωαννίδης
από την ανέκδοτη συλλογή Έρωτας στη μεθόριο

Άτιτλο

Έμπλεξες πάλι με τους υάκινθους
Στο σεληνόφως χαμόγελα μίσχοι
ριπές της βροχής φιλήματα του ανέμου
Έμπλεξες πάλι
Με τον καρπό που ξεκλειδώνει τον ήλιο
με τον καθρέφτη της σιωπής πάνω στους λόφους
μ' ένα φιλί μονοκονδυλιά
μ' όλους τους πόθους απλωμένους στις στέγες
με τα όνειρα φουγάρα ανεμίζοντα
Έμπλεξες πάλι
Με λίγο άσπρο στη θέση του καιρού
να πλέεις όρθιος
με λίγο κίτρινο για τους λυγμούς των λουλουδιών
στα χαρακώματα της μνήμης να λούζεσαι στο φως
Έμπλεξες πάλι
στην υγρασία του φθινοπώρου
μ' ένα λιβάδι απορίες
να ξαναρχίσεις να συλλαβίζεις
τα πρώτα αρώματα
παρέα με τα στάχυα.

Βασίλης Ιωαννίδης
αδημοσίευτο

Άτιτλο

Πάλι στη μοναξιά θα ακουμπήσεις
πάλι εκεί τον πόνο σου θα πεις
πάλι εκεί τα δάκρυα σου θ' αποθέσεις

Η πιο πιστή σου ερωμένη είναι αυτή
αυτή που κατοικεί στους άδειους τοίχους
που ξέρει να γελά με το φθινόπωρο
ν' απλώνει τρυφερά το χέρι στο χειμώνα
αυτή που έχει στα μάτια της
ένα βαθύ ουρανό και μια μεγάλη θάλασσα
γεμάτη δέντρα

Βασίλης Ιωαννίδης
Από τη συλλογή Φεγγάρια στο βυθό, 1995

Ψαύεις το πρόσωπό σου ...

Ψαύεις το πρόσωπό σου,
σκιές και είδωλα,
αέρας και μόνο αέρας,
επιστροφή στο πουθενά

*

Τίποτα δεν συγκράτησε
η πόλη.
Χείμαρρος ορμητικός
παρέσυρε τα πάντα.
Μόνος και ξένος
έμεινε
στο ίδιο του το σπίτι

*

Η απόφαση
ήταν ομόφωνη,
νεκρών και ζωντανών.
Στο μνήμα
η δεξίωση να γίνει,
να μην αδικηθεί
κανείς,
όλοι μαζί
να συμμετέχουν

Βασίλης Ιωαννίδης
από την ανέκδοτη συλλογή Συμπόσιο στο μνήμα

Δώδεκα ποιήματα (2)

8. Με πολιορκεί
το βλέμμα σου
με κυριεύει.
Σκόνη γίνομαι
καπνός
που σκορπίζει
στον άνεμο

10. Κάθεται απέναντι
και τον κοιτάζει,
επίμονα τον κοιτάζει,
κλαδάκι αδύναμο,
λεπτό.
αίφνης μεταμορφώνεται
σε πλάτανο
τον προστατεύει

Βασίλης Ιωαννίδης
δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πάροδος,
τεύχος 33- 34, Ιανουάριος 2010

Από μία λάθος νότα ...

Από μία λάθος νότα
από έναν ήχο παράταιρο
χαλάει η ζωή,
όπως η μουσική
όπως το ποίημα

*

Για το ελάχιστο ο αγώνας,
για κείνο το λιγοστό φως
πάνω στο μνήμα,
για ένα μικρό κλωνάρι
ανθισμένους στίχους
στον ξερό βράχο

Βασίλης Ιωαννίδης
από την ανέκδοτη συλλογή Ρωγμές