Aδέσποτα

Μα τι γυρεύει η ψυχή μου και χορεύει,
ξυπόλυτη,
πάνω στις λέξεις,
πάνω σ' αυτά τα αναμμένα κάρβουνα;

Αργύρης Χιόνης
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πάροδος,
τεύχ. 17, Δεκέμβριος 2007

Είκοσι τέσσερα καρφιά για μαλακά κρεβάτια

ΙΙΙ

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
Δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα

Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Λεκτικά τοπία, 1983

Ακίνητος στου ποταμού την κοίτη

«ΑΦΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ κι ούτε θα υπάρξει ποίημα
ωραίο ως δέντρο, γιατί, αιώνες τώρα, γράφουμε
ποιήματα, κήπους φανταστικούς δημιουργούμε,
δίχως καρπούς και δίχως κελαηδίσματα, και δε
φυτεύουμε ένα δέντρο ο καθένας, να μεγαλώσει,
να φουντώσει, να καθόμαστε τα καλοκαίρια
κάτω από τον ίσκιο του, γλυκό κρασί να πίνουμε
με φίλους και γειτόνους;»

Σκέψεις που κάνει ενώ εκπονεί το τελευταίο ποίημά του,
ποίημα τόσο αδύναμο κι αναιμικό που δεν μπορεί ούτ' ένα
σπίνο να σηκώσει στα κλαδιά του, ούτε ένα μυρμηγκάκι
να φιλοξενήσει στη σκιά του.

Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Ο ακίνητος δρομέας, 1996

Μικρή φυσική ιστορία

Τέσσερις Εποχές (2007) του Ντίνου Παπασπύρου

ΚΑ'

Αν είναι, όπως λένε, δέντρο ο θάνατος, δεν είμαστε παρά

το λίπασμά του. Πλέκει τις ρίζες του στα κόκαλά μας και

στυλώνεται, τις σάρκες μας βυζαίνει και θεριεύει, από το

αίμα μας δένει τους καρπούς του που κανείς δεν γεύεται.

Το θρόισμα των φύλλων του είναι ο ψίθυρος της ψυχής μας.

Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Σαν το τυφλό μπροστά στον καθρέφτη, 1986

Μικρή φυσική ιστορία

Θ'

Τι γίνονται άραγε οι αέρινες γαζέλες σαν γερνάνε;
Τι γίνονται άραγε αυτές οι αφρικανές νεράιδες;
Μπορώ να φανταστώ τα λιοντάρια, βαριά και
τσιμπλιάρικα, να λιώνουν μέσα στις σπηλιές, με
νεφρά τσακισμένα απ' το βάρος του χρόνου ...
Μπορώ και τις τίγρεις ακόμα να δω, με δόντια σαθρά,
μάτια θολά, ξεχειλωμένα νεύρα, να σέρνονται ως το
τέλος τους σα μαδημένες γάτες ... Οι γαζέλες όμως ..
Φθείρονται άραγε κι αυτές, αργά αργά, και σβήνουν
ως να χωρέσουν ολόκληρες και να χαθούν μες στα
τεράστια μάτια τους ή μήπως, μόλις νιώσουνε να τις
εγκαταλείπει το πνεύμα που τις κίναγε, τελειώνουν
μ' ένα πήδημα, το πιο ανάερο πήδημα το πιο θεαματικό,
μες στα σαγόνια ουρανού και γης;

Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη, 1986

Εσωτικά τοπία

Κεραμιδόγατα στον κήπο

του Ντίνου Παπασπύρου (2004)

ΑΝ, ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΦΤΙΑΧΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΞΥΛΟ,

ετούτο το δωμάτιο, που γέμισε χαρτιά κουβαριασμένα,

είν' ένα τσαλακωμένο δάσος κι η γάτα που πλανιέται

μέσα του, ερεθισμένη απ' τους τριγμούς του, είναι μια

τίγρη σ' αναζήτηση θηράματος.

Όσο για τα ποιήματα, μες στα κουβάρια των χαρτιών,

είναι πουλιά που πέθαναν πριν μάθουν να πετάνε.

Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Εσωτικά τοπία, 1991

Ελιά

Εγώ θα φύγω,

αλλά οι ελιές που φύτεψα

εδώ θα μείνουν

Αργύρης Χιόνης

Στη γειτονιά μου την παλιά συχνά

καταφυγή ζητώ και παραμύθια

τους ήχους ν΄ αφουγκράζομαι αχνά

να βρίσκω μια χαμένη μου αλήθεια.

Αναπολώντας ψάχνω  την ελιά

που ‘χα κρυμμένο ξύλινο μαχαίρι

σε μια κουφάλα της ολόιδια φωλιά

τα εννιά μου χρόνια φτιάξανε λημέρι.

Πρώτο μου σκίρτημα γραμμένο μυστικά

κατάσαρκα βαθιά της φυλαγμένο

δύο γράμματα κλεισμένα σε καρδιά

του έρωτα  το βέλος χαραγμένο.

Και πού και πού σκαρφάλωνα ψηλά

τον ουρανό να πιάσω πως θαρρούσα

να πλέξω εικόνες μέσα στα κλαδιά

και σαν πουλί στα όνειρα πετούσα.

Στη γειτονιά μου την παλιά συχνά

από τον ίδιο δρόμο επιστρέφω

στις ράγες με τα μάτια μου κλειστά

ισορροπώ και στην ελιά μου τρέχω.

Νίκος Γεωργόπουλος

από τη συλλογή Δεμένα σώματα, 2019

Ακίνητος στου ποταμού την κοίτη

Η αληθινή ποίηση δεν είναι λέξεις με το μολύβι στο χαρτί. Η αληθινή ποίηση είναι απλόχερα σκορπισμένη τριγύρω μας παντού. Αν έχουμε ψυχή για να τη δούμε. Αυτό εκφράζει με τον τόσο άμεσο και ωραίο δικό του τρόπο ο Αργύρης Χιόνης. Και φυσικά το ποίημά του διανυκτερεύει όπως τ’ αστέρια τ’ ουρανού.

Περί ποιήσεως

ΓΡΑΦΩ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ με τον ίδιο τρόπο που
στρώνει το κρεβάτι του ο μελλοθάνατος λίγο πριν από
την εκτέλεση. μεθοδικά και τακτικά, φροντίζοντας
σχολαστικά την κάθε λεπτομέρεια, την ίδια τρέφοντας
μ' αυτόν φρούδη ελπίδα ότι, αν δείξω επιμέλεια, θα μου
δοθεί, την τελευταία στιγμή, η χάρη.

Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Εσωτικά τοπία, 1991

Πέφτεις απ' το κλαδί ...

Πέφτεις απ' το κλαδί και κλαις.
Γιατί;
Δεν το 'ξερες πως είσαι φύλλο;

Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Τότε που η σιωπή τραγουδούσε, 2000

Καλειδοσκόπιο ιθ'

Μην κλαις
Δεν είναι τίποτα
Δεν είναι τίποτα
Η ζωή είναι
θα περάσει

Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη, 1986

Κουφόν γαρ χρήμα

Η ποίηση πρέπει να 'ναι
Ένα ζαχαρωμένο βότσαλο
Πάνω που θα 'χεις γλυκαθεί
Να σπας τα δόντια σου.

Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Τύποι ήλων, 1978