Θ'
Τι γίνονται άραγε οι αέρινες γαζέλες σαν γερνάνε;
Τι γίνονται άραγε αυτές οι αφρικανές νεράιδες;
Μπορώ να φανταστώ τα λιοντάρια, βαριά και
τσιμπλιάρικα, να λιώνουν μέσα στις σπηλιές, με
νεφρά τσακισμένα απ' το βάρος του χρόνου ...
Μπορώ και τις τίγρεις ακόμα να δω, με δόντια σαθρά,
μάτια θολά, ξεχειλωμένα νεύρα, να σέρνονται ως το
τέλος τους σα μαδημένες γάτες ... Οι γαζέλες όμως ..
Φθείρονται άραγε κι αυτές, αργά αργά, και σβήνουν
ως να χωρέσουν ολόκληρες και να χαθούν μες στα
τεράστια μάτια τους ή μήπως, μόλις νιώσουνε να τις
εγκαταλείπει το πνεύμα που τις κίναγε, τελειώνουν
μ' ένα πήδημα, το πιο ανάερο πήδημα το πιο θεαματικό,
μες στα σαγόνια ουρανού και γης;
Αργύρης Χιόνης
από τη συλλογή Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη, 1986
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τις ποιητικές συλλήψεις του Αργύρη Χιόνη. Ένας χαρισματικός ποιητής που διατηρεί ακέραια την επαφή του με τη φύση και τις πηγές της ζωής και ξέρει να εκφράζει το ουσιώδες με εκπληκτική λιτότητα και ευστοχία.
Δημοσίευση σχολίου