Άγνωστοι χρόνοι μας κρυφοκοιτάζανε
παγιδευμένοι στη φωνή σου
μια παρατεταμένη αθωότητα
έπαιζε κουτσό ανάμεσα στους πύργους
που χτίσαμε επιμελώς πάνω στην άμμο
για να ανταλλάξουμε ζωές
ελεύθεροι απ’ τα ονόματά μας
έβγαλα το ρολόι μου
για να χαθώ στα χέρια σου
με όλες μου τις σελίδες αναμμένες
μέσα στον ετοιμόρροπο Νοέμβρη
ήταν σταματημένο σε μια ώρα θερινή
η γλώσσα μου ήταν από βροχή
με φίλησες
το σώμα μου έγινε τραγούδι
άφησα τις στροφές του να κυλούν
σ’ ένα πολύβουο παζάρι
μη με ρωτάς τι θ’ απογίνω
βάστα μονάχα την πνοή μου
για να μην πέσω στο γκρεμό
Χρήστος Κάρτας
αδημοσίευτο
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου