Μείνε απόψε

Μείνε απόψε μαζί μου/ Θα σου χαρίσω μια άγρια ορχιδέα/ απ' τα ταξίδια που κάναμε/ στις γαλάζιες λεωφόρους του ονείρου/ και μια χούφτα αστερόσκονη/ ξεχασμένη στο στρίφωμα των φτερών της νεράίδας/ που παραμόνευε τις νύχτες στο παράθυρό μας/ Μείνε μαζί μου απόψε/ Το ρολόι του χρόνου σταμάτησε στις ώρες της θλίψης/ Και πολύ μου λείπεις μάνα// ............................................................................... Αφροδίτη Διαμαντοπούλου// από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας, 2021

9 του Μάρτη

Πατούσα χιόνι ακόμα ως χτες και σήμερα/ με ξάφνιασε στον κήπο ένας κρόκος/ η πρώτη ανοιξιάτικη επιστολή/ της μάνας μου απ' τον κάτω κόσμο// Έξι σελίδες ήταν λευκές-δεν ήξερε/ γράμματα η έρμη - μα εγώ τις διάβασα όλες/ έτσι όπως διάβαζα τα μάτια της/ όταν στέγνωνων τα πικρά της δάκρυα. Κωστής Παπακόγκος από τη συλλογή Στον ίσκιο του πουλιού, 2020

ΤΟ ΦΩΣ

Από μικρός φοβόμουν/ Το σκοτ Αδη/ Και τώρα που κλείσανε/ Το φως των λέξεων σου στον/ Τάφο/ Τώρα Μάνα/ Θα 'ρχομαι κάθε βράδυ/ Να παίρνω τις/ Έμπυρες λέξεις σου/ Μιχαήλ Κ. Παπαδόπουλος από τη συλλογή Καταρρακτώδεις οχιές, 2020

Εκείνη που έσπασε

 

σε κείνο το μέρος

δεν ήρθε ποτέ το ηλεκτρικό 

στο τραπέζι υπήρχε πάντα μια λάμπα πετρελαίου

το βράδυ η μάνα την άναβε και ζύμωνε γύρω απ' τη φλόγα

άφηνε τη φουρκέτα να κρέμεται στο γυαλί

τα μαλλιά της χύνονταν μέσα στο γάλα

έτριζε η μπουκιά της και φούσκωνε

κολλημένη στο δέρμα

όταν ξημέρωνε μας έκρυβε μες στο ψωμί

έπαιρνε πίσω τη φουρκέτα της, την κάρφωνε στα μαλλιά της

τρεις άσπρες τρίχες χωμένες στο σώμα της κι εκείνη που έσπασε

Νιόβη Ιωάννου

από τη συλλογή Στην πυρά, 2021

Η κλωστή

 

Όταν ήμουν μικρός

φρόντισε η μάνα μου

κοντά της να με δέσει

πελεκώντας όσα κάνει ένα παιδί:

να φλυαρεί,

να παίζει κρυφτό, 

να ζητά θαλπωρή στην αγκαλιά της.

Όταν η μάνα μου πεθάνει,

ίσως μπορέσει 

να επιστρέψει σαν γυναίκα αληθινή,

να δέσει

-υπόσχεση παιδιών-

τα μικρά μας δάχτυλα μαζί

και να φωνάξει «τρέξε».

κι εγώ 

να 'μαι πια ελεύθερος 

κοντά της 

να μείνω για πάντα. 

Στέλλα -Λουίζα Κατσαμπή

από τη συλλογή 500 mg ωκυτοκίνης, 2020

Αντίκλεια - α'

 

«Γιε του Λαέρτη αρχοντογέννητε, πολύτεχνε Οδυσσέα»

Όμηρος, Οδύσσεια,λ, 60

α΄

 

Για σένα ύμνο και συνάμα προσευχή

στον Ουρανό θα πέμψω,

πάμφωτο αστέρι της ψυχής μου

μονάκριβέ μου Οδυσσέα

βασιλιά της πολύπονης Ιθάκης

σπλάχνο από τα σπλάχνα μου·

βυθίστηκες στη σιωπή της αδυσώπητης λήθης

και ανεξιχνίαστος μένει ο καμβάς

της ζωής σου

στις εφτά θάλασσες,

στους βαθυκύανους ωκεανούς

της δύσμοιρης πορείας σου

προς το φωτεινό πέρασμα

της ποθεινής λύτρωσης...

 

Κάθε ανατολή μου ξημέρωνε

με τη σκέψη της επιστροφής σου

και η αλαργινή γραμμή του ορίζοντα

σφοδρή επιθυμία

να φωτιστεί με άλικα στεφάνια

ελπίζοντας μαζί με την κόρη της αυγής,

τη ροδοδάχτυλη Ηώ

και τους γκριζόχρωμους γλάρους,

να πατήσεις τη γη των προγόνων σου

και ανείπωτη χαρά να πάρω από το βλέμμα σου...

 

Το φως του φεγγαριού λάμπει

κάθε που νυχτώνει στον μπλε ωκεανό·

κι εγώ, μένω εκεί, εκεί,

στη σκέψη μιας απρόσμενης επιστροφής σου

να θρηνώ την πολύχρονη απουσία σου

και να βλέπω μόνο βαθύ σκοτάδι

ανέλπιδα στον μαύρο ουρανό.

 

Η σελήνη πύρινος κύκλος, θαρρείς·

πνίγει και πυρπολεί την ψυχή μου!

Αχ! πόσο λαχταρώ 

να σε σφίξω στην αγκαλιά μου

πριν ο χρόνος με τραβήξει στην άβυσσο...

 

Σαν έκτη αίσθηση στοιχειώνει

το μυαλό και την καρδιά μου

το κενό της απουσίας σου...

Η θλίψη μου απύθμενη για σένα

στη θάλασσα της σκέψης σου..

 

Τζούλια Πουλημενάκου

από τον ποιητικό μονόλογο Αντίκλεια, 2020