Αντίκλεια - α'

 

«Γιε του Λαέρτη αρχοντογέννητε, πολύτεχνε Οδυσσέα»

Όμηρος, Οδύσσεια,λ, 60

α΄

 

Για σένα ύμνο και συνάμα προσευχή

στον Ουρανό θα πέμψω,

πάμφωτο αστέρι της ψυχής μου

μονάκριβέ μου Οδυσσέα

βασιλιά της πολύπονης Ιθάκης

σπλάχνο από τα σπλάχνα μου·

βυθίστηκες στη σιωπή της αδυσώπητης λήθης

και ανεξιχνίαστος μένει ο καμβάς

της ζωής σου

στις εφτά θάλασσες,

στους βαθυκύανους ωκεανούς

της δύσμοιρης πορείας σου

προς το φωτεινό πέρασμα

της ποθεινής λύτρωσης...

 

Κάθε ανατολή μου ξημέρωνε

με τη σκέψη της επιστροφής σου

και η αλαργινή γραμμή του ορίζοντα

σφοδρή επιθυμία

να φωτιστεί με άλικα στεφάνια

ελπίζοντας μαζί με την κόρη της αυγής,

τη ροδοδάχτυλη Ηώ

και τους γκριζόχρωμους γλάρους,

να πατήσεις τη γη των προγόνων σου

και ανείπωτη χαρά να πάρω από το βλέμμα σου...

 

Το φως του φεγγαριού λάμπει

κάθε που νυχτώνει στον μπλε ωκεανό·

κι εγώ, μένω εκεί, εκεί,

στη σκέψη μιας απρόσμενης επιστροφής σου

να θρηνώ την πολύχρονη απουσία σου

και να βλέπω μόνο βαθύ σκοτάδι

ανέλπιδα στον μαύρο ουρανό.

 

Η σελήνη πύρινος κύκλος, θαρρείς·

πνίγει και πυρπολεί την ψυχή μου!

Αχ! πόσο λαχταρώ 

να σε σφίξω στην αγκαλιά μου

πριν ο χρόνος με τραβήξει στην άβυσσο...

 

Σαν έκτη αίσθηση στοιχειώνει

το μυαλό και την καρδιά μου

το κενό της απουσίας σου...

Η θλίψη μου απύθμενη για σένα

στη θάλασσα της σκέψης σου..

 

Τζούλια Πουλημενάκου

από τον ποιητικό μονόλογο Αντίκλεια, 2020