Εγώ

Κι ήμουν τα κλειστά παράθυρα που βαριανάσαιναν. Κι ήμουν η μαγκωμένη γλώσσα της πόρτας που έτριζε. Κι ήμουν το τρεμά-μενο κλειδί στη σχισμή. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως ήμουν το φως που πρόβαλε στους δρόμους από τις χαραμάδες. ................................................................................. ............................................................................... Τα σπίτια ασφυκτιούν/ Με τις ανευρισμένες σωληνώσεις/ Άνευρα, τεντωμένα τα παντζούρια/ Στους δρόμους στάχτες/ Ξεχνούν τις καύτρες τους/ Στα κράσπεδα που λάσπες ακονίζονταν/ Τώρα ξυρίζονται οι σιωπές/ Μπερδέψαμε την ευγνωμοσύνη/ Με τον καθημερινό εμφύλιο/ Ο κόσμος ένα κενό χαρτόκουτο/ Που το κλωτσάει η μοίρα/ ............................................................................... Μαρία Μπουρμά// από την προς έκδοση συλλογή Πολυηφωνία,2021