Σιωπή του φεγγαριού

Θα επιστρέψεις, το ξέρω,/ όπως η αύρα που λικνίζεται/ ισχνή και ρωμαλέα./ Τότε οι ερωτήσεις θα ’χουν στερέψει/ αφού θα έχω διυλίσει κάθε ικμάδα σκέψης/ και κάθε μόριο μοναξιάς./ Εσύ δεν είδες τα σημάδια στην αρχή του υφαντού./ Το ξήλωνες μαζί μου ή και μόνος/ ίσα για να ξεγελαστεί η κλεψύδρα/ - έτσι νομίζαμε./ Ακούγεται πια μόνο το δικό μου τραγούδι,/ άλικο κι απαλό σαν τη φωτιά,/ απ’ όπου μάς πέρναγε η θεά της Ελευσίνας,/ μήπως και γίνουμε αθάνατοι./ Μάταια...// Η σιωπή του φεγγαριού δεν αντέχεται απόψε…/ Η Αππία γέμισε από κουφάρια νεκρών ερώτων./ Μόνο ο δικός μας της ξέφυγε,/ πάντα τρελός, πάντα επαναστάτης/ δεμένος μόνο στην ουτοπία του χρόνου// ................................................................................ Αριάδνη Πορφυρίου// από τη συλλογή Ριζώματα, 2020