Πυρ

Τα κεριά ανάβουν πάλι, ποιητή/ κι ένα ρεύμα τα ξανασβήνει./ Οι φωτιές της καρδιάς,/ οι πλημμύρες της ουτοπίας του έρωτα./ Η αγάπη διαχέεται/ σε κάθε άναρχο χτύπο,/ σε κάθε τρυφερή λαβωματιά./ Ακόνισε τα δόντια σου και άκου/ τον καθρέφτη ενός βράχου,/ απ’ όπου κραυγάζει ο ευεργέτης μας/ κι ονειρεύεται αυτό το πυρ το άσβεστο./ Δεν είμαστε Τιτάνες/ ούτε καν Γίγαντες./ Όταν ο Ζευς μαλακώσει/ θα ’χουμε γίνει αστρική σκόνη// ........................................................................... Αριάδνη Πορφυρίου// αάο τη συλλογή Ριζώματα, 2020