Ποιητική

Τα φωνήεντα μετέωρα, σαν σύννεφα/ απ’ το στενό αυλάκι της σκέψης/ στις ανοιχτές πεδιάδες των ονείρων./ Στίχοι σαν καταρράκτες σιωπηλοί/ γεμίζουν τους ξεροπόταμους της μοναξιάς./ Μνήμες από λύρες κι αυλούς/ και κύκλιους χορούς μπρος στη θυμέλη./ Τα στεφάνια μαραίνονται τόσο εύκολα/ όσο σκιρτά η καρδιά των ποιητών/ που ακόμη και στα μέγαρα/ λαχταράν ένα καμαράκι δροσιά./ Στον κόσμο τους είναι πάντα νύχτα/ που όμως τη φωτίζουν πυροφάνια./ Η πένα πάντα αδυσώπητη καιροφυλακτεί/ ̇ όμως το άγγιγμα των λέξεων και των δαχτύλων/ φέρνει μαζί του μια σταγόνα ουρανό/ από αυτόν που στερηθήκαμε/ για αυτόν που πολεμάμε τυφλοί/ μες στη χαρά της ήττας.// .............................................................................. Αριάδνη Πορφυρίου από τη συλλογη Ριζώματα, 2020