Γη

Μάνα μας είναι η γη, είπε/ όλη μου τη ζωή αγρότης/ και το τραχύ του χέρι/ έσφιξε εκείνο της συντρόφου// .............................................................................. Με είπαν ονειροπόλο, είπα/ αλλά δεν γνώριζαν/ πόσο στέρεα μπορεί/ να πατήσει τη γη ο ποιητής/ κι έσφιξα ένα παιδικό μολύβι// ........................................................................... Έτσι, ριζώσαμε κι οι δυο στη γη/ με πρόσωπα σκαμμένα/ κάματο, ήλιο και ελπίδα/ όμορφοι σαν παιδιά/ που πρωτοαντίκρυζαν τον κόσμο/ και δυνατοί σαν αιωνόβιες ελιές// .............................................................................. Κι αναρωτήθηκα ξανά/ πόσες ματιές χωράει ο κόσμος/ πόσες προσλήψεις/ Ίσως, όταν το θέλεις/ δεν υπάρχει μοναξιά/ Σκέψου, μήπως δεν τόλμησες/ μα βυθιστείς άφοβα και βαθειά/ στων άλλων τη ματιά/ μήπως τη μοιρασιά αποστρεφόσουν// ........................................................................ Γιώργος Δουατζής/ από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι, 2021