Λέξεις

Τις βλέπεις πανώριες, αδιάφορες ή δυσειδείς

Ράθυμα ξαπλωμένες στο λευκό

Άλλες φουριόζες ασταμάτητες

Φιγούρες δοκιμάζουν στον αέρα

Κάποιες αγκομαχούσες μερικές ημιθανείς

Κοντά στην ιδιοσυστασία όσο και μακριά.

Στήνω καρτέρι κρυμμένη από Θεούς

Αόρατη από ανθρώπους και δαιμόνια

Άλλοτε πάλι τρέχω στο κατόπι τους

Δεν ξετρυπώνεις εύκολα τους θησαυρούς που λαχταράς

Τις πιο πολλές φορές με φόρα τις αρπάζω

Τις σφίγγω απάνω μου παλιές αγαπημένες

Κάνω ένα έτσι να χαθώ στα πρόσωπά τους

Σίγουρη πως θα φωσφορίζουν στο σκοτάδι

Κι όταν τις δω είναι κακέκτυπα

Σαν παραμορφωμένοι μισθοφόροι

Τίποτα δε θυμίζουν απ’ το αγγελικό τους βλέμμα.

Πότε ήταν; Είδα καλά; Για μένα υπήρξαν;

Ό, τι κυνήγησα βούλιαξε σε μια βαλτώδη υπεκφυγή.

Ήταν μια χίμαιρα για ερασιτέχνες εραστές μονάχα.

Καλύτερα να τις άρπαζα απ’ τα μαλλιά

Κλειστά τα μάτια να κρατούσα

Έτσι μπορεί να νιώσεις και πουλί

Το’ χω για σίγουρο επειδή

Όταν ξυπνώ απ’ τα όνειρα το ξέρω

Μες τον καθρέφτη μελανιάζουνε οι σιγουριές του κόσμου

Δεν καταδέχομαι να κοιταχτώ

Ακουμπώ το μέτωπο στο νοτισμένο τζάμι

Ιδρώτας κι υγρασία μπλέκονται σε θάλασσα όπως το βλέπω

Και εκεί είναι απλωμένες οι φτερούγες μου οι καλές

Εκείνες που φοράω όταν γράφω…

Ρία Φελεκίδου

από τη συλλογή Η Ιστορία Ίδια, 2019