Μετακομίσεις

Όπως ο χρόνος σκυλί που γαβγίζει

Και πριν δαγκώσει τα πρωινά νεύματα

Καταπίνει και πλέον

Μια πάχνη μονάχη μας ονειρεύεται

Όπως υπήρξαμε

Έτσι φεύγουμε κάθε μέρα

Αλλάζουμε ορόφους ανάμεσα γη κι ουρανό

Παραπονιέται το σύμπαν για τις ασύχαστες μετακινήσεις

Μεταμφιεσμένες επιδρομές σε απάτητους χρόνους

Ή αν το θέλεις, όπως προείπα,

Ακριβώς ένα είδος μετακομίσεων σε ορόφους.

Έτσι θα σε προλόγιζα την ώρα που

Στον πρώτο όροφο ακόμα έχει λιακάδα

Στον δεύτερο τα σύννεφα βουρκώνουν

Στον τρίτο ετοιμάζεται μεγάλη καταιγίδα

Δονείσαι αιωρούμενος

Στο χείλος κάθετα της ολικής καταστροφής

Κι είσαι έτοιμος με πανοπλία την επιθυμία

Να ξαναταιριάξουνε στο στόμα σου λες οι εποχές

Και μετράς ανάμεσα στα δόντια τι είναι φως ακόμη

Στον τέταρτο σκιές βαδίζουνε στις μύτες 

Κρατούν ανάποδα μαχαίρια και κραδαίνουνε λαβές

Και παρ’ όλα αυτά μην ησυχάζεις

Αφήνουν ίχνη κόκκινα όπως γλιστράνε στα πλακάκια

Κι έχει το θέρος πια οριστικά για αλλού πετάξει.

Ρία Φελεκίδου

από τη συλλογή Η Ιστορία Ίδια, 2019