Στα χρόνια της αφής

Ψηλαφώ τα χρόνια της αφής
κι ανθίζεις εσύ ολόκληρη
μητέρα.
Μέσα σ’ αυτά
παιδί θυμάμαι υπήρξα
που δεν ξέχασε ποτέ τις οφειλές
της πρώτης μας ζωής.
Έμαθα να φυλάγομαι
σαν φωτοκύτταρό σου,
ανιχνευτής δακρύων έγινα
ενίοτε και συνοδός στις δύσκολές σου μέρες.
Αποστρεφόμουν πάντοτε τις λέξεις
βάσανα και μοίρα,
μοιραία όμως δεν προνόησα,
δεν ήταν μόνο λέξεις
κι ας ήταν θέλημα Θεού,
μα προπαντός ανθρώπου.
Σ’ ακολουθούσα πάντοτε
μες στα χαμόγελά σου
μεγάλωνα και μίκραινα σ’ αυτά,
μα πιο πιστά
κάθε μισό των εποχών
φακέλους γέμιζα με γιατρικά
κι επιμελώς τους έκλεινα,
να βρίσκουνε παρηγοριά
τα άγιά σου χέρια.
Για ν’ ακριβολογούμε,
πληγωμένες Ανεράδες
τα χρόνια μας, μητέρα.

Αντρέας Τιμοθέου
από τη συλλογή Πλανόδιος στα σύνορα της Εδέμ, 2019