Μ' ένα φεγγάρι παγωμένο

Σφυρίζουν τὰ βαπόρια καὶ τὰ τρένα

Καὶ σὺ πυροβολεῖς μὲ σιγαστῆρα

Κι ἀπὸ τῆς μνήμης τὸν θολὸ κρατῆρα

Βγαίνω γυμνὸς στὴ σκοτεινὴν ἀρένα

Ὁ κόσμος φεύγει κι ἐγὼ πάντα μένω

Φέρνοντας πάνω ἀπὸ τὴ γῆ τὸν Ἅδη

Ἂν καὶ δὲν μοῦ ’λειψε ποτὲ τὸ  χάδι

Μοῦ ἀνήκει ἕνα φεγγάρι παγωμένο

Καὶ σὺ θὰ φύγεις καὶ θὰ μὲ προδώσεις

Καὶ θὰ σκορπίσεις μὲ τὶς διαδόσεις

Τοῦ λίγου κόσμου ποὺ βουβὰ ὑπομένει

Γιατὶ τοῦ δισταγμοῦ οἱ πονεμένοι

Μὲ προσκαλοῦν ἀχνὰ μὰ μένω πίσω

Μέχρι νὰ γίνω τέφρα νὰ σαπίσω

Ηλίας Κεφάλας

από τη συλλογή Σκοτεινά σονέτα 

και άλλα βροχερά ποιήματα, 2018