Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2019
Ήσυχα κοιμάται το σκοτάδι
Ακούω, περπατούν κόκαλα στο βάθος
ρίζες που τανύζονται, σκουλήκια·
έχει η γη μια ζωή που δε φαίνεται και με καλεί.
Άξια πλησιάζω τις ομιλίες των αιώνων
αυστηρή πατρίδα πώς βυθίζομαι μέσα σου!
Θέλοντας να γιατρέψω τις πληγές μου
εκεί όπου άλλοι φοβούνται μόνο να κοιτάξουν
χτίζω στέρνες με δάκρυα
σπίτια με ξύλα που σαπίζουν.
Εδώ είναι η χώρα των λησμονημένων.
Στοργικά κρατάω τα κρανία στις παλάμες μου
νανουρίζω τις άδειες κόγχες από μάτια που έλιωσαν
και δε φοβάμαι, δε φοβάμαι, δε φοβάμαι.
Στα πόδια μου σαν σκύλος
ήσυχα κοιμάται το σκοτάδι.
Κυριακή Αν. Λυμπέρη
από τη συλλογή Το ωραίο το φτιάχνεις, 2019
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου