Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2019

Ήσυχα κοιμάται το σκοτάδι


Ακούω, περπατούν κόκαλα στο βάθος
ρίζες που τανύζονται, σκουλήκια·
έχει η γη μια ζωή που δε φαίνεται και με καλεί.
Άξια πλησιάζω τις ομιλίες των αιώνων
αυστηρή πατρίδα πώς βυθίζομαι μέσα σου!
Θέλοντας να γιατρέψω τις πληγές μου
εκεί όπου άλλοι φοβούνται μόνο να κοιτάξουν
χτίζω στέρνες με δάκρυα
σπίτια με ξύλα που σαπίζουν.
Εδώ είναι η χώρα των λησμονημένων.
Στοργικά κρατάω τα κρανία στις παλάμες μου
νανουρίζω τις άδειες κόγχες από μάτια που έλιωσαν
και δε φοβάμαι, δε φοβάμαι, δε φοβάμαι.
Στα πόδια μου σαν σκύλος
ήσυχα κοιμάται το σκοτάδι.

Κυριακή Αν. Λυμπέρη
από τη συλλογή Το ωραίο το φτιάχνεις, 2019

Δεν υπάρχουν σχόλια: