Τα χέρια και ο χρόνος !!

Τὰ χέρια της μιλοῦσαν

Μιὰ δική τους γλῶσσα πάντα

Ὅταν γελοῦσε καὶ χαιρόταν

φτεροκοποῦσαν σὰν πουλιὰ ὁλόγυρά της.

Πιὸ συχνὰ, ὅταν κλεινότανε στὴ λύπη της

τὴν ἀκολούθαγαν πιστά,

κάνοντας τὶς δουλειὲς στὸ σπίτι

μὲ μιὰ ἀργόσυρτη προσήλωση

μιὰ ὑπόκωφη, αὐστηρή, ἥσυχη θλίψη.

Καθὼς πέφταν ἐπάνω της τὰ χρόνια

βούλιαζε μέσα της καὶ χωνευότανε βαθιὰ ὁ πόνος

Ἀκουμπισμένα αὐτὰ στὰ γόνατά της, ἄπραγα,

στὸν καναπὲ ὅπου καθόταν,

χτυποῦσαν μόνο ρυθμικὰ σὰν παλαμάκια

τὸ ἕνα τ’ ἄλλο,

παιδιά, θαρρεῖς, ποὺ εἶχαν ξεχαστεῖ

ἀνέμελα νὰ παίζουν

καὶ δὲν μεγάλωναν μαζί της.

Σὰν ἔφυγε

στὸ στῆθος της ἐπάνω διπλωμένα

κόκκινα καὶ πρησμένα ἀπ’ τοὺς ὀροὺς

μὲ τὰ σημάδια ἀπ’ τὶς βελόνες,

σὰν ἀπὸ καρφιά,

μαρτυρούσανε μὲ τὸ δικό τους τρόπο

γιὰ τὸ σταυρὸ ποὺ εἶχε κουβαλήσει στὴ ζωή της


Κωνσταντίνα Μαρινη
από τη συλλογή Τα χέρια και ο χρόνος, 2018