Καθημερινές απιστίες

Με τη λαχτάρα που ανοίγω στα δύο

ένα καινούργιο βιβλίο

τα πόδια σου ανοίγω,

όπως κολλάω πρώτη κίνηση τη μύτη στο χαρτί

να μυρίσω τα δέντρα, τη βροχή,

του ξύλου την αναγωγή

στο φως της μέσα σελίδας,

έτσι σκύβω να ζαλιστώ

από των πανσέδων σου τ’ αρώματα

με βιάση απομακρύνοντας την υποψία μωβ

που εσώρουχο ονομάζεις και εμποδίζει

τα περιθώρια παρατηρώ, τη γραμματοσειρά

διάστιχο, αναλογίες

από τα δάχτυλα των ποδιών το βλέμμα ψηλά

στους λευκούς μηρούς καταλήγει και μένει

στα γλυπτά, πολύπτυχα του ρόδου σου εξώφυλλα

που κλείνουν μέσα τους γνώση αιώνων

επιβίωσης τέχνη, αλληλουχίες ζωής

δεν ξέρω τι είναι πιο μαλακό

το ιταλικό χαρτί ή το μεταξωτό σου δέρμα

το ίδιο προκλητικά, το ίδιο πορώδη

γήινα και τα δυό,

την ίδια ανεκπλήρωτη βεβαιότητα αφήνουν

ότι κάτι αδιόρατο υπάρχει παραπέρα

όμως η ζεστασιά σου πιο βαθιά, πιο καυτή

μα του βιβλίου πρόθυμη να μου δοθεί

όποτε κι αν θελήσω,

εγωιστικό μεν αλλά 

με λαχτάρα συνευρίσκομαι κάθε φορά

σαν η πρώτη να είναι και σαν η τελευταία

συγχώρα με για τις καθημερινές απιστίες

αλλά μου είναι αδύνατο ν’ αντισταθώ

στων λέξεων τον πειρασμό.

Γιώργος Ρούσκας

από τη συλλογή Ερώ, 2017