Ι - Άτιτλο (Α, όνειρα που δεν φυλακίζεστε ποτέ .)

Α, όνειρα, που δεν φυλακίζεστε ποτέ

κι ας συνωστίζονται οι απώλειες στην πόρτα

Α, δαιμόνια, που μας κρατάτε ζωντανούς

την ώρα που πάει να σβήσει κάθε ελπίδα

Παρότρυνση των δαιμονίων μου

να σκάψω ουρανούς, πηγή που με ξεδίψασε

ήταν το πέραν, το παράταιρο

το άλλο από αυτό που είπαν φυσικό

Έτσι υπομόνεψα αιώνες

σαν τις μικρές πέτρες

που έγιναν βότσαλα

μέσα στο πηγαινέλα των ωκεανών

Και είπα

αξίζει τον κόπο τόση ενέργεια λείανσης

την κουβαλά αμέριμνο το βότσαλο

για ν’ αποκαλυφθεί η ομορφιά

που ξεπηδάει στην αμμουδιά

με την περίεργη ματιά του σκαπανέα

Πόση ενέργεια, δύναμη, χρόνο

πόση αγάπη, τρυφερότητα, πίστη

χρειάστηκαν μια χούφτα βότσαλα

για να κοσμήσουν ένα πήλινο πιάτο

και πόσο λίγα ταπεινά ατόφια υλικά

έφτασαν να φτιάξουν ακριβό κόσμημα

σαν την πολύχρονη φιλία, δώρο ακριβό

Στο πέραν, το παράταιρο, το άλλο

βρήκα κοσμήματα πολλά

και βγήκα στην αρένα να τους τα μοιράσω

σαν πεταλούδες που δίνουν ομορφιά

όταν ανοίγουν τα φτερά

σαν βότσαλα πανέμορφα

αρκεί να σκύψεις για να τα κοιτάξεις

Γιώργος Δουατζής

από την ποιητική σύνθεση, Χρόνου σκιά, 2018