Απογύμνωση

Ι

Η νύχτα στους ώμους πανωφόρι
με ζεσταίνει
καθώς σου γράφω πάλι γυμνή.
 
ΙΙ

Όλα κάποτε
γυμνή θα με βρουν
σε βράχια πάνω ξαπλωμένη
χωρίς την υποψία πρασινάδας.
Θα με βρουν γυμνή
τα χέρια μου θα προσπαθούν να υφάνουν λέξεις
να με ντύσουν
μα θα ’ναι αργά
δεν θα υπάρχει νήμα.
Κουβάρι αθώα μπλεγμένο η ψυχή
στις αμαρτίες μου πεταμένο παιχνίδι,
ύαινες κατασπαράζουν κάθε πιθανότητα
να ενδυθώ τις λέξεις.

ΙΙΙ

Κάποτε όλα θα αποκαλυφθούν
θα γίνει εντονότερο το φως
το σκοτάδι θα κρυφτεί πίσω από τον τελευταίο αστερία
οι δρόμοι φωτισμένοι
θ’ αποκαλύπτουν τις αυταπάτες
με σκιές κρυμμένες σ’ ένα ξεχειλωμένο μαύρο.
 
Και συ θα λες πως ήξερες
για τις σπασμένες ώρες
στα υγρά μου μάτια.
 
Και γω θα λέω πως δεν με γνώρισα καθόλου.

Μονάχα μια στιγμή
είδα μες στον καθρέφτη
να με καθαρίζω από τα φύκια΄


Ελευθερία Θάνογλου
από τη συλλογή «αναπαράσταση», 2019