Δεν είναι ποίημα

Πριν από μέρες, φτάνοντας στο σπίτι
προχωρημένο απόγευμα, ήλιος σβησμένος
με τα μεγάφωνα ανοιχτά, στο πάτωμα απλωμένα
σε τρόμο ασταμάτητο άναβες, ξοδευόσουν
στην άσφαλτο που πύρωσε τη μέρα, και το βράδυ
τη μεταφέρουν πάντα σκοτωμένα φώτα ηλεχτρικά.
                                         Γιατί το αργό χαλάρωμα
μες στο κενό, το επίμονο ψιχάλισμα
στα κλειδωμένα βλέφαρα, τραβώντας τις κουρτίνες
γίνεται βάρδια εξαντλητική.
                                         Γιατί τούτη η ερήμωση
δεν είναι ποίημα, μουσική ή μαλακό φθινόπωρο
δε συνηθίζεται σα ρούχο - είναι τα μάτια ενός παιδιού
πνιγμένου.

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα, 1954-1959